De economische aardbeving van 2007/2008 die we al jaren voorspelt hadden, heeft inmiddels nu dan ook economische aardbevingen in 4 Zuid Europese landen veroorzaakt. Daar zijn we - toevallig - vandaag getuigen van.

90 jaar geleden was er ook een enorme grote crisis; 180 jaar geleden ook; 270 jaar geleden ook. Het kapitalisme heeft deze periodieke grote crises in zich. Marxisten weten dat. Marxisten voorspelden dat. Het zal nog erger worden; voorspellen we. Voorlopig is voornamelijk de middenklasse en alles wat daar bij hoort de klos en zijn opgepotte geld kwijt. Maar alle lagen van de bevolking gaan dit merken; de komende jaren. Bestuurders en managers krijgen er nog steeds elk jaar 3, 5, 10 of zelfs 100% bij. Wij moeten in Amsterdam, Utrecht en Den Haag staken om er 1% of 1.5% aan loon bij te krijgen. De uitkeringsgerechtigden krijgen er helemaal niks bij.

De crisis is een wetmatigheid. De crisis heeft nu zijn uitwerking op landen als Griekenland, Portugal en Spanje. Maar ook België, Groot-Brittannië en Ierland dreigen de verkeerde kant op te gaan. De econoom/historicus David Bremmer zei deze week in het Algemeen Dagblad: 'Alle landen zijn in principe failliet'. Dat komt omdat ze zich in deze neoliberale periode aan het kapitaal hebben overgegeven.

De uitnodigingskaart

De strijd tussen 'arbeid' en 'kapitaal', tussen de 'working class' en de 'bezittende klasse', wordt weer zichtbaar voor iedereen. Zelfs voor de PvdA. Op de valreep heeft Wouter Bos zich tegen het neoliberalisme verklaard en Job Cohen heeft dat publiekelijk overgenomen. Wel 30 jaar te laat, en nog steeds niet tegen het kapitalisme als zodanig, maar het is een stapje vooruit. Ze moesten dan ook wel. "De strijd" gaat volgens de Telegraaf weer tussen 'rechts' en 'links'. Natuurlijk is het geen echt links, maar 'rechts' is wel echt rechts. En rechts is wel degelijk bang dat 'de strijd' tot gevolg kan hebben dat mensen politiek bewust worden en weer boeken over Marx gaan lezen.

Regeringen hebben zich de afgelopen neo-liberale periode over gegeven aan het private kapitaal. Aan de kapitalisten. Zij - de politici - zijn met open ogen in de schuldenval getrapt. Net zoals in de tijd van de Unctad-conferenties Zuid Amerika tot hun nek in de schulden werd gezet. En daar nu nog de last van draagt. Van dit soort schulden kom je als bevolking van zijns levensdagen niet/nooit meer af. In Afrika kun je dat het beste zien. Er gaat - pakweg - vijfmaal meer geld van Afrika naar West-Europa dan van West-Europa naar Afrika. Elders is het niet beter. Ook in Europa. Staten zitten tot hun nek in de niet meer af te lossen schulden. Het private kapitaal lacht zich rot.

Banken hebben ons, ons zelf, onze regeringen, onze mede-Nederlanders, heel Afrika en Latijns Amerika incluis, met schulden en schuldbekentenissen in de tang en melken ons uit waar we bij staan. Eenmaal aan de lening sloeg/slaat de val dicht. We zien het overal om ons heen. Dit is al 30 jaar op heel grote schaal, maar natuurlijk al langer, op iets kleinere schaal aan de gang.

En communist hoort wantrouwend te zijn. Hij/zij hoort de waarheid te zoeken t.b.v. de werkende klasse, vooral t.b.v. de lower working class, de arbeidende bevolking, de arbeiders die geen bezit hebben; alleen hun handen en hun brains. Daarom moet je ons vergelijken met wetenschappers die ook steeds op zoek zijn hoe dingen werkelijk in elkaar steken. Hoe komt het dat ondanks alle rijkdom en de geproduceerde rijkdom, die hier verdient wordt, 80% van de Nederlanders relatief arm blijft en de bovenlaag stinkend rijk.

De wereld is verdeeld in de bezittende klasse en de niet-bezittende klasse. De niet-bezittende klasse moet zich in leven houden door te werken. De bezittende klasse hoeft niks te doen. Die werkt niet. Zij houdt zich in leven door het werk, de arbeidsuren en het geld dat de niet-bezittende klasse met zijn arbeid verdient, in te pikken (conform de meerwaarde-theorie van Marx).

De middenklasse kenmerkt zich door het feit dat ze naast een baan of baantje ook inkomen uit bezit hebben en daar inkomen uit 'trekt'. De middenklasse werkt dus deels wel en deels niet. Men heeft een baan, maar er is meer, zij renteniert. De middenklasse is dus 'partime werkend' en 'partime rentenier'.

De middenstand is iets heel anders dan de middenklasse. Middenstanders behoren bijna altijd wel tot de middenklasse, maar verschillen door dat ze met eigen geld een eigen onderneming opgezet hebben en daar leiding aan geven. Hun inkomen is het verschil tussen de kosten en de opbrengsten. Vaak hebben ze ook personeel; in loondienst uiteraard. Tegenwoordig vaak ook niet. Dan worden ZZPers genoemd, ondernemers zonder personeel.

Wat verstorend werkt bij de het begrip 'working class' in een kapitalistische maatschappij, dat er een (hele) grote groep is die een vals klassenbewustzijn heeft. Die groep, die zich meer voelt dan 'working class, en zichzelf zelfs middenklasse noemt, is de middenklasse. Hoewel ze objectief tot de werkenden gerekend worden, is hun gedag - in de praktijk - volstrekt anders dan het gedrag van de gewone (lower) working class. De middenklasse wordt in Nederland als het ware vetgemest door 'het kapitaal' en de neo-liberale politici. Ze krijgen stukken van de winst van 'het kapitaal' toegeworpen in de hoop en de veronderstelling dat ze loyaal zullen blijven aan het kapitalistische systeem, aan de bezittende klasse. Ze krijgen privileges, leningen, creditcards, goedkope hypotheken, subsidies, subtiele en minder subtile belastingaftrekposten, etc., dingen die de (lower) working class meestal wel kan vergeten. Hooguit krijgt die personen huursubsidie.

De middenklasse speelt in Nederland helaas een doorslaggevende rol. Zij wordt in de watten gelegd, want daarmee creëert men een enorme grote groep met een vals klassenbewustzijn. Zij worden op een slimme manier afhankelijk gemaakt van het kapitaal door hypotheken, beleggingen en pensioenen.

Wat is sociaal? Voor communisten bestaat dit niet alleen uit solidariteit van de werkende klasse onderling. Communisten vinden Nederland pas sociaal als ook de kapitalistische klasse hun bezittingen met ons deelt, of hun revenuen (opbrengsten) met de gehele bevolking deelt.'

Een grote middenklasse die met zilveren draden aan de bezittende klasse zit vastgeklonken is dus solidair met het kapitalistische systeem, want die is ervan afhankelijk. In Nederland komen de rechtse partijen zodoende dan ook iedere keer weer makkelijk aan 51 % van de stemmen in het parlement. Links krijgt weinig kans; links raakt verdeeld en is dan ook verdeeld. Wij communisten hebben het moeilijk de bevolking de waarheid over hun uitbuiting te laten zien. De burgelijke media willen ons niet horen en geven ons geen zendtijd. De middenklasse ziet (dan dus ook) het niet zitten haar privileges, zoals de hypotheekrenteaftrek, op te geven.

Rechts was bij het invoeren van de hypotheekrenteaftrek in Nederland de gevierde man. Nu bij het naderende intrekken daarvan, kan zij zich wederom geliefd maken als verdediger van de hypotheekrenteaftrek. Slim. Tweemaal scoren dus. Rechts in Amerika doet dit ook steeds. Steeds als ze daar de belastingen verlagen kan men scoren. En als Obama de belasting noodgedwongen weer moet verhogen, kan rechts weer de gevierde man zijn om te trachten dit voor het rechtse gepeupel te voorkomen. Wederom zo'n voorbeeld van twee maal scoren. Als rechtse partij kun je bij het invoeren van voor de schatkist slechte dingen, dus altijd op twee momenten, bij twee willekeurige verkiezingen, scoren. Makkelijk dus voor kwaadwillende schatkistplunderaars; moeilijk voor eerlijke linkse partijen. Die partijen en mensen die die partijen steunen krijgen dan ook nul komma nul solidariteit van de bezittende en de middenklasse. Zo simpel is rechtse politiek.

UITBUITING

De crisis hebben we al vaak hier op 1 mei-vieringen aan de orde laten komen. Veel is al gezegd, maar lang niet alles. (Daar is zo direct na afloop van mijn inleiding de discussie dan ook voor.) Wij worden in west-Europa op drie manieren uitgebuit: ten eerste - gewoon - als werknemer (via de meerwaardetheorie van Marx), ten tweede als consument (door monopolies die veel te hoge prijzen aan ons kunnen vragen) en ten derde door bewust misdadige service-instellingen, zoals zakenbanken en verzekeringsbedrijven.

Er zijn drie soorten uitbuiting: de gewone uitbuiting, door hoge prijzen, dus als consument en tenslotte door misleiding door misdaadsyndicaten

Een mooi voorbeeld daarvan is de grote Amerikaanse zakenbank 'Goldman Sachs', die afgelopen week in het beklaagdenbankje zat vanwege het verdienen van grof geld aan hun eigen creaties. Zelfs Nederlandse banken (ABN Amro), Duitse banken (IIG) en de Nederlandse overheid zelf werden bewust door hen misleidt. Nu pas blijkt - voor het grote publiek - hoe het kapitalisme boven op zijn normale uitbuiting regelrechte misdadigers aantrekt. Zoals Goldman Sachs, die overal een loopje mee bleek te nemen. Bewust slechte obligaties verkocht, en zich bewust indekte bij verzekeringen. Terloops de verzekeringsbedrijven ook nog plunderde; hun eigen vriendjes dus.

Alles begint met u spaargeld. Een euro gaat - achter uw rug - 40 maal over de kop

Hoe gaat dat? Alles in het kapitalisme begint bij uw en mijn spaargeld. Ook het spaargeld van miljonairs en miljardairs staat gewoon op de bank. Van u en mij: 15 miljoen kleine beetjes en daarnaast van 1 miljoen Nederlanders grote beetjes. Dit geld, echt geld, is de basis van het kapitalisme. De totale som daarvan is het nationale financieringskapitaal. Op wereldschaal het internationaal financieringskapitaal. Alles bij elkaar is het bedrag daarvan alleen in Nederland al gigantisch. Hier begint de triomftocht van het dit walchelijke systeem, achter uw en mijn rug om. Wat krijgen wij er van? U krijgt er niks voor terug. Een paar onnozelle centen rente. Uw euro gaat echter - achter uw rug - wel 40 maal over de kop. Zelfs met onze pensioenen worden rare spelletjes gespeeld. Die spelletjes zijn ongekend. Zelfs regeringen en kleine aandeelhouders kennen de wereld achter hun eigen ingelegde geld niet. Een euro op de bank wordt 10, 20 tot 40 keer gebruik om uit te lenen en om mee te speculeren.

Uw geld, ons geld wordt gebruikt om te speculeren

In China wordt het nationaal financieringskapitaal democratisch beheerd en democratisch aangewend. Dat is hele andere koek. De communistische partij en het volksparlement ziet daar oplettend op toe. Zij sturen de investeringen en de revenuen (de opbrengsten) vloeien naar de staatskas. Zo gaat dat in socialistische landen. Ook in China gaat dat zo. Dus volkomen anders dan in kapitalistische landen. Als daar winst gemaakt wordt uit investeringen komt het de werkende klasse ten goede. Geld wordt in socialistischge landen 'teruggeploegd in de maatschappij', naar gezondheidszorg, onderwijs, volkshuisvesting of bijvoorbeeld - zoals recent gebeurd is - naar 50 miljoen arme boeren op het platte land die verantwoordelijk zijn voor de voedselproductie, etc.

De vraag was wat is sociaal? Wat vinden wij sociaal? Wat is sociaal aan Nederland? Sociaal is in Nederland pas als de bezittende klasse haar kapitaal met ons deelt en de revenuen daarvan. Onderlinge solidariteit van de working class onderling is in de ogen van de communisten geen solidariteit die substantieel de bevolking op een hoger plan brengt. Nuttig voor in de vakbondsstrijd, maar politiek moet er veel meer gebeuren. De 300.000 miljonairs en miljardairs in Nederland zullen solidair met ons moeten zijn; met de werkende klasse , met de werklozen, met de niet-bezittende klasse. Niet wij met hen. Wij willen hun crisis niet betalen. Nu niet. Nooit niet. Dat zou de omgekeerde wereld zijn. Zij profiteren dagelijks - en al 200 jaar - van de werkenden in Nederland, dus zij moeten dokken. Niet wij. Wij kunnnen niet eens de crisis betalen.

De strijd om de zetels gaat weer losbarsten op 9 juni a.s. Het wordt meer dan ooit een strijd tussen rechts en links. (In de discussie kunnen we daarop ingaan.) Wij doen helaas niet mee. De uitkomst zal wel zijn dat de sociaal-democraten weer met CDA of VVD zullen gaan regeren. Het zal niets oplossen. De bevolking zal er niets mee opschieten. Ze zullen wederom niet naar ons luistern. Hoe kunnen wij onze machthebbers toch naar ons laten luisteren? Dat is de kwestie.

Enschede, 1 mei 2010; op het web gepubliceerd op 11 mei 2010; last updated 12 mei 2010