De koude oorlog gaat maar door. Nu tegen het communisme in het algemeen en tegen staten die niet voor 100% voor het internationale kapitalisme willen buigen. De demonisering van Rusland en van andere voormalig socialistische landen gaat ook nog steeds door, terwijl Rusland inmiddels toch een zeer kapitalistisch land is en er (nog steeds) een soort roofkapitalisme aan de macht is.
Het moderne anticommunisme wordt vooral via de media verspreid. Het kapitalistische systeem moet wel doorgaan met het bestrijden van communisten en hun streven ooit een beter systeem op te zetten dan dit misdadige, moorddadige en ‘ouderwetse’ kapitalisme/imperialisme. ‘Ze zijn gedoemd’ om de communisten te blijven bestrijden. En dat zien we dan ook overal. Voornamelijk in geniepige verhalen in de geschreven media en in rare situaties in de audiovisuele media.
De ‘Tweede Koude Oorlog’ loopt wat mij betreft, van 1991 tot heden. Weinigen zullen het zien, maar communisten voelen ‘deze oorlog’ aan den lijve. Elke dag worden ze als boemannen of als wereldvreemde wezens met een achterhaald wereldbeeld neergezet in de media. Cuba wordt, na al 50 jaar geboycot te zijn, nu zelfs nog meer en openlijker geboycot, en gedemoniseerd door CNV, Pax Christi, PAX, Amnesty, de Mient Jan Fabers en de Volkskrant. Volgt het FNV spoedig in het demoniseren van Cuba? Met China zijn ze al een tijdje bezig.
Wat is hier toch aan de hand? Waarom gaat die hetze tegen communisten gewoon door alsof de Koude Oorlog niet voorbij is? Deze Tweede Koude Oorlog wordt nog meer dan de Eerste Koude Oorlog gevoerd door psychologen en communicatiedeskundigen. Die maken en breken imago’s, die demoniseren en blijven (tegen beter weten in) moord en brand roepen over mensenrechtenschendingen. Terwijl iedereen kan zien dat gezondheid, onderwijs, sport en volkshuisvesting prima geregeld zijn in socialistische landen zoals Cuba en China. In 2004 bood Castro nog aan 1100 artsen te sturen naar het door orkanen getroffen New Orleans, Bush weigerde hoogmoedig. Overigens bleek toen ook dat hulpverlening in de USA iets was ‘voor het particulier initiatief, niet iets voor de overheid’. ‘De mensen hadden zich maar voor hoog water moeten verzekeren’, sprak een hoge overheidsfunctionaris op de Amerikaanse televisie. En dat zonder het schaamrood op de kaken te krijgen.
De oorlog om de opsplitsing van Joegoslavië is een apart geval. (‘Elk volk een eigen staat’, Nederland liep daarin zelfs voorop.) Geweld werd niet geschuwd. Zelfs pacifisten riepen daartoe op. ‘Het waren maar excommunistische landen’, dus deugden ze toch al niet. Kohl, Genscher en Kok plus de Volkskrant, de VPRO en de VARA, liepen voorop. De andere revoluties binnen de ex-socialistische landen in Oost-Europa, Rusland, Oekraïne, Estland, Letland, Litouwen en Georgië, zijn meer interne oorlogen tussen internationalistisch georiënteerde kapitalisten en nationalistisch georiënteerde kapitalisten onderling geweest. Contrarevoluties dus. De schermutselingen hadden (helaas) bitter weinig met de strijd voor het herinvoeren van het socialisme te maken. In die gebieden is momenteel gewoon een ordinaire darwinistische strijd om de macht gaande tussen allerlei soorten lokale en internationale kapitalisten. Gelukkig voor de bevolking zijn de communisten in sommige van die landen (weer) gestaag gezag aan het winnen. Hoewel de demonisering maar doorgaat. Waarschijnlijk juist daarom.
Zimbabwe
Dat de Koude Oorlog steeds maar doorgaat is het duidelijkst te zien in Zimbabwe, de voormalige apartheidsstaat Rhodesië. Groot- Brittannië had ooit hulp beloofd om de boerderijen van de blanken te kunnen nationaliseren. Net zo als Nederland als koloniale macht in Suriname ook allerlei beloftes deed en die nooit is nagekomen, kwam Groot-Brittannië haar beloftes aan Zimbabwe ook niet na. Zelfs de Nederlandse vakbonden - die zeggen niet aan politiek te doen - deden en doen nog steeds mee in de hetze tegen Zimbabwe. Hetzelfde gebeurde in Congo maar iets subtieler.
Congo
In Congo is het een ongekende smeerlapperij. Er zijn miljoenen onschuldige mensen omgekomen, vermoord door de rebellen die maar blijven vechten tegen Kabila en ondertussen het land leegroven. Nederland en België zwijgen, zij kiezen absoluut geen partij en zijn dus medeplichtig. Leugens worden gewoon in de Nederlandse en Belgische kranten afgedrukt, hoor en wederhoor bestaan niet. Bij zogenaamd ‘links Nederland’ ook niet. Alleen de NCPN en de PVDA/ België nemen over Congo een moedig standpunt in: voor Kabila. Er zijn twee keer verkiezingen geweest, Kabila heeft gelukkig steeds gewonnen. Tegenover hem heeft steeds een zeer rechtse kandidaat gestaan: een notoire grondstoffenrover.
Tegen Kabila worden nog steeds zeer subtiele koude-oorlogsmethoden ingebracht. Bloeddiamanten et cetera. We kennen ze allemaal, dat soort leugens en medialeugens, tot sabotage en bedrog toe. Het feit dat het Belgische leger daar zit, voorspelt nog steeds weinig goeds. Het imperialisme is springlevend in Afrika. Juist zij delven bloeddiamanten in Congo en verhandelen ze illegaal. Gelukkig is de band van Congo met China goed en vindt er een levendige ruilhandel plaats. (Net als overigens in grote delen van Afrika.) Wurgcontracten met het IMF konden zo vaak worden verbroken.
Kosovo
De bevolking van Kosovo is gigantisch gemanipuleerd. Ze heeft het geweten: de UCK heeft enorme rampspoed gebracht. De arme ‘Albanese moslimbevolking’ is er niet alleen ingetuind, maar ook zelf de dupe van haar leiders geworden. Net als in Albanië waren de gewone Albanezen en de gewone Kosovaren niet opgewassen tegen de medialeugens van het Pentagon. Over Kosovo is veel geschreven, maar wat er in de burgerlijke pers geschreven is, is waardeloos. Iedereen van zogenaamd links tot bewezen rechts steunde feitelijk bij voortduring de Amerikaanse visie van de UCK met hun beroep op het zogenaamde ‘recht op afscheiding’. Dat recht bestaat niet. GroenLinks trapt er (weer) met open ogen in. Het enige wat GroenLinks en de SP wel hebben gedaan is de bombardementen van de USA afwijzen en Clinton en Kok kritiseren. Niemand binnen links - op een paar NCPN’ers na - durfde te zeggen dat Clinton en Kok volgens het Neurenbergtribunaal in deze kwestie gewoon oorlogsmisdadigers waren (en Milosevic juist niet). Recent hebben ook de Verenigde Naties min of meer toegegeven dat veel partijen in Kosovo eigenlijk niet deugen. Het betreft dan op de eerste plaats de UCK, maar op de tweede plaats vind ik vooral nadrukkelijk dat ook met name de Servische ultranationalisten van Kostunica en zijn staf, zoals die in 2000 aan de macht zijn gebracht door de USA, Groot-Brittannië, Duitsland en de contrarevolutionaire Servische ‘studentenbeweging’ (onderdeel van de OTPOR-beweging), niet deugt. Kostunica, de Servische nationalist, heeft Milosevic uitgeleverd aan Den Haag. Met mediahulp van onder andere GroenLinksers, PvdA’ers en de Volkskrant [1].
VN-gezant Kai Eide schreef een vernietigend rapport over alle partijen binnen Kosovo. Hij schrijft: ‘Van een opbouw van een multi-etnische samenleving is geen sprake’[2]. Logisch, want de UCK en de Albanezen zijn niet voor niks aan hun afscheiding van Joegoslavië begonnen. Dit monsterverbond van Albanezen en de USA, met in Nederland stilzwijgende hulp van de sociaaldemocratie en GroenLinksers, heeft een explosieve situatie doen ontstaan waarvan Milosevic in alle media steeds maar weer de schuld kreeg. Zelfs in het Nederlandse blad van de Internationale Socialisten. Niets is echter minder waar. Men heeft via al deze contrarevoluties en regime changes, juist vanuit Nederland, Duitsland en de USA, het Servisch nationalisme aan de macht gebracht. Het nationalisme dat Milosevic probeerde tegen te houden. Nu is overal in ex-Joegoslavië het zwarte nationalisme aan de macht: in Kroatië, in Bosnië, in Kosovo en inmiddels dus ook in Servië.
Elders
De contrarevoluties hebben bijna allemaal een gewelddadige component. De gewone psychologische oorlog tegen progressieven, socialisten en communisten in Nederland daarentegen gaat niet met geweld gepaard. Cuba en Venezuela, inclusief haar leiders, worden doorlopend ‘tot de orde geroepen’ en steeds maar weer gedemoniseerd. De situatie in Venezuela, met tot tweemaal toe een coup tegen Chavez, is ook een geval apart. Het imperialisme, de USA, het IMF en Wereldbank zijn bezig in alle landen nog steeds hun systeem in te voeren en overal haat en verderf te zaaien: Haïti, Costa Rica, Suriname, Bolivia, Indonesië en Peru, het kan niet op. Het is onvoorstelbaar dat de westerse landen en de westerse intellectuelen dit in Latijns-Amerika, Afrika en Azië (inclusief het Midden-Oosten en het zuidoostelijke deel van de voormalige Sovjet-Unie) maar blijven pikken. In Nederland hoeft het niet ingevoerd te worden. Daar is het al. Inmenging in andermans binnenlandse aangelegenheden wordt door Artsen zonder Grenzen, Amnesty International, Oxfam Novib en zelfs Greenpeace net zo normaal gevonden als Bush en Blair dit vonden.
In oktober 2005 sprak VN-wapeninspecteur Riter over oorlogsmisdaden en noemde in dit verband Bush en Blair ‘oorlogsmisdadigers en zelfs nazi’s’. De oorlog tegen Irak noemde hij vergelijkbaar met de inval van Hitler in 1939 in Polen [3].
Wat brengt de toekomst?
De Olympische Spelen in China en de Olympische Winterspelen in Sotsji lieten al het een en ander zien van de methodes van anticommunisten. Ook al is Rusland nu kapitalistisch. Veel Nederlanders vonden de aanvallen op China heel normaal. Volkskrantlezers gingen hier zelfs in voor. We kunnen er vergif op innemen dat de anticommunisten niet stil zitten. Men is al bezig afscheidingsbewegingen te mobiliseren en dissidenten op te leiden. Men is al jaren bezig via de boeken van Jung Chang verzinsels en leugens over Mao en China te verkondigen [4,5]. Het verhevigde anticommunisme, na het vallen van de Muur, begon met het vuistdikke Zwartboek van het communisme in 1991 in Frankrijk [6]. De wonderlijkste verhalen worden hierin als de waarheid opgevoerd. Waarom de Arbeiderspers dit soort boeken uitgeeft, laat zich alleen maar raden. Men ziet blijkbaar een noodzaak en gaat door met anticommunistische gruwelverhalen, want hierna kwam het boek Hitler en Stalin, parallelle levens [7]. Daarin worden krankzinnige getallen genoemd en verhalen als waarheden verkondigd die zelfs Reader’s Digest en het Beste in de Eerste Koude Oorlog niet durfden op te schrijven. Allemaal onder het mom van ‘nieuwe bronnen uit het Kremlin’. De Tweede Koude Oorlog is wat mij betreft geen fabeltje. Tot en met de laatste moeten de communisten blijkbaar worden uitgeroeid, of op zijn minst volledig gedemoniseerd.
Communisten zullen het socialisme weer gaan verspreiden. Kapitalisten zijn waakzaam. Ze vertellen weer de grote leugens aan het publiek (dat communisme gelijkstaat aan fascisme). Dat werkt beter dan kleine leugens vertellen. Het principe dat grote leugens effectiever zijn dan kleine leugens, kennen we nog van uit de tijd van Goebbels. De methode is nog steeds geldig. Hero Brinkman, toen van de PVV, is er een meester in. En met hem de christen-zionisten.
Enschede, 2005-2006, geüpdatet 2007 en 2012. Laatste versie 2017.
Noten
1. NRC Handelsblad, 11 oktober 2005.
2. Deze fluwelen contrarevolutie in Belgrado in 2000 staat bekend om ‘het brengen van de democratie in Servië’ en alle restanten van de Joegoslavische eenheidsstaat te vernietigen. Zij werd uiteindelijk uitgespeeld door Kostunica, in samenspraak met kringen rondom het Pentagon en het Witte Huis. Enkele maanden later werd Milosevic in opdracht van het Pentagon uit zijn huis gekidnapt en naar Den Haag gebracht.
3. Ik trok deze vergelijking met Polen en Hitler in een ingezonden brief in 2008 naar De Twentsche Courant Tubantia ook. Ik kreeg toen in de krant openlijk de hoon van voormalig studentenpastor De Jong van de Universiteit Twente terug. De huidige studentenpastors zijn anders: zij zitten beiden in de vredesbeweging ‘Oorlog is geen oplossing’ in Enschede. Zie website www.ncpn-twente.nl. Daar vind je ook een foto van mij met mijn bord over oorlogsmisdadigers Genscher, Kohl, Clinton en Kok voor de gerechtsgebouwen in Amsterdam en in Den Haag.
4. Jung Chang, Wilde zwanen. Drie dochters van China. Amsterdam: Boekerij 2013 (herdruk).
5. Jung Chang en Jon Halliday, Mao, het onbekende verhaal. Amsterdam: Forum 2008 (herdruk).
6. Stéphane Courtois, Robert Laffont e.a., Zwartboek van het communisme: misdaden, terreur, onderdrukking. Amsterdam: De Arbeiderspers 1997.
7. Alan Bullock, Hitler en Stalin, parallelle levens. Amsterdam: De Arbeiderspers 1991 (2e ed. 2001).