11 Epiloog. De periode 2006-2017

De afgang van Blair en Bush plus de mondiale crisis van het kapitalistische imperialistische systeem


Rik Min

De periode van 2006 (de crisis) tot 2017 kenmerkt zich door schandalen, economische crises en door onthullingen van schandalen uit het verleden. Meestal krijgen deze schandalen van het kapitalisme niet meer aandacht dan een kort bericht in een krant. Soms iets meer, maar toch lopen veel schandalen vrijwel altijd met een sisser af. De spanning accumuleert wel van maand tot maand en van jaar tot jaar. Vooral ook op macro-economisch gebied loopt de spanning hoog op: bedrijven en banken hebben gigantische problemen, de werkloosheid in Europa is huizenhoog. De crisis is zichtbaar op alle fronten, er moet wel iets barsten.

In het Midden-Oosten en in de voormalige socialistische landen zijn dagelijks sociale conflicten. Het nationalisme, gezaaid door het Pentagon en altijd bevorderd door de sociaaldemocratie, inclusief GroenLinks, heeft er een onvoorstelbare zwakte, onvoorstelbare ellende en onvoorstelbare roof teweeggebracht. Én een herschikking van de resources in al die landen veroorzaakt.

Alle landen in het Oosten en in Afrika worden geplunderd. Regime changes zijn aan de orde van de dag.

Resources, grondstoffen, pensioengelden, mankracht en intellect: alles in de wereld wordt voortdurend herschikt en uitverkocht. Hoe gaat het in de landen die het slachtoffer zijn nu met de ouderen en de kinderen? Welke kansen heeft de jeugd er op werk op eigen niveau? Wat is er het niveau van het onderwijs? En niet te vergeten: hoe gaat het met de gewone man in al die landen in Oost-Europa? Die is door de recente (contra)revoluties alles kwijtgeraakt, ook de gezondheidszorg [1].

Het nationalisme van volkeren is in de Koude Oorlog door het Pentagon overal gebruikt en misbruikt. Dat nationalisme van volkeren heeft daardoor haat gezaaid tussen volkeren die samen in één natie of in aangrenzende naties wonen. Het ‘gewone’ nationalisme van staten, en met name dat van eenheidsstaten, werd bewust ‘niet begrepen’. Het doel van het Pentagon was bepaalde naties te destabiliseren en zodoende de macht van het wereldwijde kapitalisme overal ter wereld veilig te stellen en zo letterlijk nieuwe markten voor westerse producten te veroveren. GroenLinks en de sociaaldemocratie hebben hier volop aan meegedaan. Die quasilinkse politieke stromingen bleken blind te zijn voor de nadelen van het kapitalisme. Zuidoost-Azië en heel Afrika worden dag in dag uit beroofd van al hun grondstoffen, mankracht en intellect. Ngo’s, zoals Novib, Oxfam, vara, vpro, NCDO, Amnesty International, War Child en m.n. Human Rights Watch, een obscuur eenmansbedrijfje in London, werken hier bewust en/of onbewust aan mee. Nog steeds worden volkeren en volksstammen misbruikt voor de vaak verhulde doeleinden van deze perfide macht van het kapitaal.

Demasqué

Gelukkig zijn er lichtpuntjes. De generaal die in de eerste Golfoorlog de coalitietroepen leidde, Colin Powell, heeft gezegd dat hij zich enorm misleid voelt. Dat moeten we en kunnen we ondanks alles als positief nieuws zien. Dit soort onthullingen/ontboezemingen kan ooit het tij in de politiek doen keren. Hoewel je natuurlijk nooit weet hoe lang het tij - het fascisme diep in de spelonken van het Pentagon - gekeerd blijft. Deze politiek van misleiding kwam volgens de Volkskrant en NRC uit de uiterste rechtse hoek binnen de geheime diensten. In werkelijkheid kwam de misleiding van de Israëlische geheime dienst. Maar daar doet elke bron nog steeds heel moeilijk over. Over Israël praten doet men niet, nog niet. Er is een duidelijke aanwijzing en een duidelijk motief: Israël wilde koste wat het kost Saddam Hoessein weg hebben [2].

Israël heeft er in de aanloop naar de Irakoorlog alles aan gedaan om de oorlogsmachine van de Verenigde Staten richting Irak te duwen. Ook heeft Israël er alles aan gedaan Kadaffi en Assad weg te krijgen.

Scott Ritter, bekend voormalig waarnemer en wapeninspecteur van de Verenigde Naties, heeft Blair en Bush afgekraakt. De politiek van Blair is door hem fascisme genoemd. De inval in Irak heeft hij vergeleken met de inval van Hitler in Polen in1939. Die vergelijking gaat zeker op. Fascisten liegen de massa immers ook voor en fascisten vallen ook zomaar, zonder duidelijke redenen, landen aan.

Ook de draai van minister Bot, dat hij ‘altijd al tegen de oorlog in Irak was, en is’, moeten we als een gebeurtenis in de goede richting zien. De regering-Balkenende II was not amused door deze uitspraak van de Nederlandse minister van buitenlandse zaken op een internationaal congres in Groot-Brittannië in oktober 2005. Maar het belangrijkste nieuwsfeit rondom het demasqué van de oorlog in Irak is toch wel dat de Volkskrant, middels een artikel van Jan Tromp, schreef dat een belangrijke Amerikaan ‘in het Witte Huis’ een ‘samenzwering van de vicepresident Cheney en de minister van defensie, Rumsfeld, aantrof’ [3].

Dat zo opschrijven, in deze woorden, wil heel wat zeggen voor Jan Tromp en voor de Volkskrant: trouwere bondgenoten van de USA, echte believers, vind je in Nederland immers haast niet. In de Los Angeles Times voegde deze Wilkerson, van The New American Foundation, er aan toe: ‘De geheime werkmethoden waren efficiënt en vlot, niet verschillend van de besluitvorming die men eerder met een dictatuur dan met een democratie associeert.’

Kortom, er zijn allerlei gebeurtenissen die ervoor zorgen dat de Engelsen en Bush onder druk komen te staan. Het zou best kunnen dat Israël van Bush af wil en toch weer wil gaan bouwen op de democraten. Democraten zijn meer zionistisch, Republikeinen zijn meer op de olie. De zionisten zijn immers nog steeds kwaad op Bush dat hij hen gedwongen heeft de Gazastrook aan de Palestijnen af te staan.

2006-2008

Meer en meer wordt er bekend over hoe de Koude Oorlog is gespeeld. In oktober 2006 publiceerden alle kranten in Nederland, maar ook kranten elders in de wereld, dat de voormalige veiligheidsadviseur van de Amerikaanse oud-president Ronald Reagan, Richard Allen, in een gepubliceerd interview met de Poolse krant Dziennik openlijk vertelde dat de vorige paus, Johannes Paulus II, een aantal keren de CIA-chef William Casey ontmoette ‘om informatie uit te wisselen om het communisme ten val te brengen’, waarbij o.a. ‘satellietfoto’s werden getoond’. William Casey reisde daarvoor incognito naar Vaticaanstad. Dit is/was volgens de Nederlandse kranten de eerste keer dat ‘een dergelijke hoge functionaris’ zich openlijk uitliet over contacten tussen de CAI en de in 2005 overleden paus [4].

Recent heeft nota bene Brzezinski, dé Brzezinski met wie in 1979 het opzetten tegen de moslims in Afghanistan juist begonnen is, George W. Bush in het openbaar gekapitteld en hem verweten dat hij de zaken - die hij zelf begonnen is - allemaal heeft verknoeid [5].

Reactionairen die elkaar de tent uitvechten om hun eigen gelijk te halen. Ondertussen vragen historici zich publiekelijk af of dit misschien te vergelijken is met hoe het Romeinse rijk aan zijn eind kwam. Zover zijn we nog niet, hoewel in 2007 de huizenprijzen en de beurs op Wallstreet flink kelderden (28-30 juli 2007). Er werd zelfs gemeld dat de ellende van de Amerikaanse fondsen ook Duitsland al bereikt had [6].

In oktober 2006 werd er nog meer bekend. De Irakoorlog werd min of meer als verloren beschouwd en dat werd nu breder dan ooit erkend. Het Britse opperbevel liet deze mening zelfs open en bloot in The Sun zetten. Zelfs Blair en Bush moesten dat één voor één schoorvoetend aan de toegestroomde pers toegeven. Blair is in 2007 afgetreden. Zijn opvolger is ondemocratisch, d.w.z. zonder verkiezingen, aan de macht gekomen. Dat feit is op zichzelf weer een heel nieuw schandaal voor de sociaaldemocraten in Europa. Uit Bush’ inner circle waren rond 2007 ook al zeven kopstukken weg. Zelfs de Republikeinen zijn aan het twijfelen geslagen. Alleen de media geloven de leugens die uit het Pentagon komen nog. Het lijkt wel of de media en de westerse politici met contracten waarvan wij het geheim niet kennen, gechanteerd worden. Of ze onwaarheden als waarheden door moeten geven. Begin 2008 moest de Volkskrant, vanwege een tot ieders verbazing vrij openhartige film, Charlie Wilson’s war, met Tom Hanks & Julia Roberts (januari 2008), onder de kop ‘Democraat Charles Wilson motor achter grootste CIA-operatie’, toegeven dat de CIA rond 1979 in Afghanistan de motor was achter alle ondemocratische en anticommunistische smeerlapperij. Dat bewijst wel hoezeer de analyses van Target, Manifest en Solidair, en mijn analyses, correct waren. Jim Woolsey, voormalig directeur van de CIA, zei in de media van deze film en de daarin nagespeelde (en grotendeels natuurlijk weer verdraaide) acties dat ‘zonder deze acties de geschiedenis er vreselijk anders uit zou hebben gezien’ en dat ‘de Muur dan waarschijnlijk niet gevallen was’. ‘De strijders waren er na ‘hun’ overwinning op de Sovjets van overtuigd dat met de hulp van God ze best nog een tweede supermacht konden aanpakken: de USA.’ En dat is dan ook gebeurd. Na 9/11 heeft de USA, in de euforie om van het communisme/socialisme af te komen, de regio echter voor de tweede keer in brand gestoken.

In de zomer van 2008 begon Georgië, tijdens de opening van de Olympische Spelen, plotsklaps Zuid-Ossetië te bombarderen. Grotere provocatie bestaat niet. Een van de duidelijkste voorbeelden van uitlokking die ik ken.

Ik was geïnteresseerd in de eenheidsstaat Sovjet-Unie en in de eenheidsstaat Joegoslavië, en in hun pogingen een eigen weg te vinden om het kapitalisme de baas te blijven. Ik vond die staten ijzersterke concepten in de vooruitgang, ten behoeve van al die volkeren die daar leven. Dat alles, inclusief het socialistische systeem, is vernield. Enerzijds van buitenaf, anderzijds door het misplaatste geloof van sommige leiders daar, afkomstig uit de toenmalige middenklasse. Het socialisme is er veranderd in de - laat ik het zo maar noemen - mythe van ‘vrijheid’ en ‘democratie’. Die ‘vrijheid’ bleek alleen maar te gelden voor multinationals, en die ‘democratie’ alleen maar voor het kapitaal. De bevolking van Oost-Europa kreeg na het verdwijnen van het socialisme niets dan ellende.

Een andere opvallende zaak in deze slotperiode van Bush is de economische crisis. Gaandeweg de crisis komt er een heel helder beeld naar voren: de Amerikanen hebben hun dollar niet meer aan het goud gekoppeld, maar aan iets veel sterkers en veel slimmers kunnen koppelen, namelijk aan de olie. Want wat is kostbaarder dan goud? Juist, olie. Ze hebben dat kunnen bewerkstelligen door iedereen te dwingen zijn olie in dollars te kopen en verkopen. De USA heeft de oliesjeiks geen keus gelaten: ‘Jullie doen dit zo of we zetten jullie af. Jullie oliedollars investeren jullie in de USA.’ Zo lieten ze de Saoedische olieprinsen geen enkele keus.

2009-2015

Afscheidingsbewegingen worden nog steeds uit de kast gehaald. Kosovo kankert maar door, en vergeet Ossetië niet. Allemaal onder het mom dat er democratie gebracht wordt. Recent nog steunde het imperialisme de afscheidingsbeweging in het christelijke Zuid Soedan tegen het islamitische en Arabische Noord-Soedan. Het ging om de olie in het grensgebied. Het enige positieve in deze periode zijn de opstanden in Tunesië en Egypte. Maar het imperialisme beantwoordde ze direct met inmenging in de buurlanden Libië en Syrië, in de hoop en de veronderstelling de geest van revolutie in het Midden-Oosten weer in de fles te krijgen en haar eigen macht niet kwijt te raken. Inmiddels is duidelijk dat Obama accepteerde dat het imperialisme zijn macht in het Midden-Oosten kwijt is [7].

Leugens worden nog steeds niet geschuwd. Dezelfde leugens die men in de jaren vijftig aangaande Lumumba en Soekarno hanteerde, worden nu ook gebruikt. Kadaffi zou in Libië ‘zijn eigen bevolking aanvallen en uitmoorden’. Het bleek niet waar. Er werden honderdduizend slachtoffers gemaakt door de NAVO en door de bandieten die men van wapens voorzag. En ten slotte werd Kadaffi ausradiert.

Ook in Syrië is de president gedemoniseerd. De Nederlanders trapten er weer massaal in, ook links Nederland. De zogenaamde ‘vrije’ Syrische oppositie krijgt alle kans om zich in de Nederlandse media voor te doen als legitiem, terwijl ze het grofste geweld gebruikt en Assad de schuld van alle slachtoffers geeft. Zwartmaken van regeringsleiders is hét beproefde middel. Men liegt er gewoon op los. Men maakt regeringen zwart met behulp van allerlei gekunstelde medialeugens - die niet een, twee, drie zijn te weerleggen. We zagen het eerder in Afghanistan, Irak en Joegoslavië. Het is altijd weer verbazingwekkend te merken hoe mensen die zeggen ‘vredelievend’ te zijn, ‘links’, ‘pacifist’ zelfs of ‘tegen de doodstraf’, ook in het geval van Syrië, achter die zogenaamd vrije Syrische oppositie met al haar wapens gaan staan.

Samenvatting en conclusies

Alle oorlogen die sinds 1946 hebben gewoed, zijn feitelijk contrarevoluties en (vooropgezette) regime changes geweest. Ook alle hongersnoden sinds 1918, waarbij mensen zijn omgekomen en nog omkomen, zijn oorlogen tegen het socialisme geweest [8].

Het vallen van het socialisme – wat in de mainstream media ‘het vallen van de Muur’ wordt genoemd - is veroorzaakt door regime changes, volgens de wetenschappelijk beproefde methode van geweldloosheid van G. Sharp. Altijd gingen regime changes gepaard met ‘medialeugens’. Naderhand zijn er ook nog een tiental regime changes geweest (Joegoslavië, Irak, Libië, Oekraïne, etc.). En ver daarvoor ook: Hongarije 1956, Tsjechoslowakije 1975, Polen rond 1996, Moskou in de periode 1989-1991 met Jeltsin, etc. Alleen de regime change in Syrië (2010-2017) lukte niet. En in Rusland en China zal het ze ook niet (meer) lukken.

De ellende van bijna alle oorlogen in de wereld komt voort uit de drang van het kapitalistisch-imperialistische systeem om het communisme er overal militair onder (te proberen) te houden. Op alle mogelijke en onmogelijke manieren wil men het idee van marxisme uit de hoofden van de mensen (proberen te) rammen. Men wil de ‘wereldhegemonie’ niet opgeven.

De demoniseringstheorie en de uitlokkingtheorie van G. Sharp die ik in dit boek beschrijf als systematische methoden van rechts om links kapot te maken, via demoniseren, uitlokken en het vertellen van medialeugens, zijn gelukkig anno nu langzaam maar zeker doorgedrongen bij het grote publiek. Dat heeft wel lang geduurd.

De politiek van uitlokking en steun geven aan de verkeerden wordt nog iedere dag toegepast: in Gaza, Irak, Libanon, Oost-Europa, Congo, Indonesië, Venezuela, Ossetië, Kosovo, Soedan, Libië en Syrië. Keer op keer trapt het publiek in de subtiele leugens. Erger nog: het zijn leugens die de mensen kopschuw maken voor het socialisme. Het duurt jaren voordat men ziet dat men weer belazerd is. En dan is het, zoals dat al 70 tot 100 jaar gebeurt, te laat. Denk aan het Duitse volk dat in 1945 wakker werd uit de nachtmerrie dat ze 15 jaar lang de verkeerde mensen hadden geloofd, namelijk Hitler en Goebbels.

Men weet intussen tamelijk breed wel dat het Pentagon met zijn ‘eindspurt tegen de communisten’ rond 1979 in Afghanistan is begonnen en dat dat een ongelooflijk smerige streek was. Het was 100% antidemocratisch, 100% onwettig; 100% illegaal; 100% inmenging in andermans aangelegenheden en 100% anticommunistisch. Als de USA of Nederland zoiets zou zijn aangedaan, zou de pleuris zijn uitgebarsten. Maar deze smerige streken werkten wel.

Brede lagen van de bevolking trapten er tientallen jaren in. Vooral ook linkse mensen en linkse partijen, mensen die hun dwalingen publiekelijk vaak niet wensen toe te geven. Maar toegeven dat je fout zat is natuurlijk niet het punt. Bewijzen dat het Pentagon er achter zat wel. De strijd van het Pentagon en zijn trouwe helper Israël ging 60 tot 70 jaar lang over de ruggen van honderden volkeren. Al die tijd wisten communisten en honderden andere insiders dat de kostprijs tientallen miljoenen slachtoffers zal bedragen. En het is nog niet gestopt: het worden er nog meer. En toch gaat het Pentagon maar door.

Waarom moest/moet dat alles gebeuren? Bij Afghanistan was het duidelijk, maar waarom moest Irak kapot? Waarom moet Iran kapot? Elke keer komt de kwestie Israël om de hoek kijken. Israël blijkt, na het Pentagon als centrum, meer en meer het centrum van het hedendaagse imperialisme en de neoconservatieven. Israël dicteert de buitenlandse politiek van de USA en van het imperialisme al tientallen jaren, alle presidenten van de USA en hun acties. Irak en Iran moesten van Israël en van minstens de laatste vier USA-presidenten, kapot. Omdat deze twee landen ‘beide de Palestijnen steunen’ in hun strijd tegen ‘de joodse staat’.

De rol van afscheidingsbewegingen bij regime changes is groot. Elke keer weer leidt het opdelen van een land tot etnische zuiveringen. We zagen etnische zuiveringen bij de opdeling van Joegoslavië. Serven in Kroatië vluchten massaal voor het geweld van de afscheidingsbeweging van de Kroaten. Ook de Bosnische moslims brachten grote vluchtelingenstromen op gang, allemaal richting Belgrado. Het UÇK in Kosovo deed er nog een schepje bovenop.

De volkeren van voormalige eenheidsstaten als Joegoslavië, de Sovjet-Unie, Irak, maar ook Libanon, voelen zich belazerd. Voorheen waren ze machtig, nu zijn ze als economische en politieke macht compleet uitgeschakeld. De uitstraling van de nu al 30 jaar durende haatzaaicampagne tegen alles wat links, communist of progressief is, is zelfs voelbaar in Congo, Soedan en elders in Afrika. Sommigen zien die verbanden nog niet, maar dat komt nog wel. Het wordt namelijk nog erger.

De Europeanen voelen wel dat het neoliberalisme zijn langste tijd gehad heeft. Of het imperialisme gestopt kan worden is afwachten. Het imperialisme is immers een product - en mogelijk het eindstadium - van het kapitalistische systeem. Een systeem dat als doel heeft: overleven en de meerwaarde van het door de bezittende klasse ingelegde kapitaal all over the world blijven innen, ten koste van de werkende klasse.

De Nederlanders voelen - net als anderen - wel de hete adem van de naderende crises: de beurscrisis, eurocrisis, bankencrisis, etc. En ze voelen dat het hele luchtkasteel van Bush, Blair en Balkenende en uiteindelijk het neoliberalisme van Rutte in elkaar aan het vallen is. Maar of de ‘verwende’ en in ieder geval misleide westerse bevolking het kapitalistische systeem als oorzaak van alle ellende in de wereld zal aanwijzen, is afwachten, en een kwestie van het weer op poten zien te krijgen van de linkse krachten. De media doen aangaande de ellende in de wereld, en vooral de oorzaak daarvan, of hun neus bloedt. In het gunstigste geval zijn ze sceptisch, maar ze zullen mij op een gegeven moment één voor één gaan volgen in bovenstaande analyse. Daar ben ik van overtuigd [8].

Enschede, 2017.

Noten

1. In Moskou alleen al waren er rond 2004 ‘tussen de 500.000 en 4,5 miljoen dakloze kinderen die een zwervend bestaan leiden’. Elk jaar verdwenen er in die periode ‘30.000 kinderen spoorloos’, NRC Handelsblad, 21 oktober 2004.

2. De Twentsche Courant Tubantia, 8 oktober 2005.

3. de Volkskrant, 27 oktober 2005, p. 5, Buitenland.

4. Spits, Metro, de Volkskrant en NRC Handelsblad, rond 18 oktober 2006.

5. De moord op Nasser en Saddam; de liquidaties van leiders en allerlei acties in Afrika (o.a. in Oeganda), de liquidaties in Libanon, Deir Yassin in 1948, maar ook de liquidaties van sporters in München bij de Olympische Spelen, die allen door Israëlisch vuur en Israëlische methoden omkwamen, de oorlogsmisdaden in Kuneitra (in Syrië achter de Golanhoogte), in Argentinië, in Ethiopië (via Eritrea), via de Koerdische afscheidingsbewegingen, de Iran-Contra’s-kwestie, het zogenaamde schip met uranium voor Irak, het geven van volstrekt geheime steun aan fundamentalistische moslimgroepen in Bosnië en bij de oprichting van Hamas (tegen de PLO en Fatah gericht), etc. En het gaat maar door: de neoconservatieven hebben er volgens Radio 1 (december 2007) ‘hun belangrijkste hoofdkwartier of hun op één na belangrijkste hoofdkwartier. De acties om 1,2 miljard moslims zo’n beetje achterlijk te verklaren, komen bijna allemaal uit Israël. Wilders zit ‘dag en nacht’ op de Israëlische ambassade in Den Haag, zegt Elsevier in 2007.

6. De crisis die eraan dreigt te komen en die al bezig is de middenklasse in Europese landen al haar ‘spaargeld’ af te nemen, wordt groter en groter. Zij was in 1971 al voorspeld, toen Nixon de dollar, een niet-gedekt product, als dekking aanbod. Al in 1945 - Breton Woods - kon men weten hoe het eens met een op deze manier gedekte economie zou aflopen: een gigantisch piramidespel. De econoom Ravi Batra voorspelde de naderende ultieme crisis, die nu breed voorspeld wordt, in 1985 al voor 1990. Dat bleek te vroeg. Hij kreeg toen geen aandacht, maar inmiddels wordt hij volop geciteerd. Zelfs rechtse economen citeren hem nu, bijvoorbeeld Willem Middelkoop van RTL7 in zijn boek De dollarcrisis. De crisis die er nu, in 2008, echt aan dreigt te komen, zal catastrofaal blijken (denk ik) en een combinatie zijn van de bewezen (marxistische) theorie van systematische relatieve overproductie (ten gevolge van verlies aan koopkracht bij de werkende klasse) en bewezen (kapitalistische) praktijk. Wat bleek namelijk in 2008:
- ten eerste een combinatie van ‘gewone’ overproductie en koopkrachttekort (sinds 1975);
- ten tweede een krediet-, valuta- en systeemcrisis vanwege - absoluut foute - mondiale afspraken (in 1945 en in 1971) en
- ten derde een dollarcrisis, omdat dollars ongelimiteerd door USA-regeringen konden worden aangemaakt zonder enigerlei dekking. Hierdoor kon de hele Vietnamoorlog en wellicht zelfs ook de hele Koude Oorlog inclusief de geheime dienst en hun geheime operaties tegen alles wat links of progressief was, simpel worden gefinancierd. Anderen, bijvoorbeeld West-Europa, kregen domweg - zonder dat de massa het doorhad - de rekening. De arbeiders in West-Europa kregen gewoon lagere loon en minder koopkracht. We kunnen zelfs stellen dat de arbeiders, en de werkende klasse in het algemeen, hun eigen ketenen hebben gefinancierd. Grotendeels onbewust vanwege de continue hersenspoeling door de gelijkgeschakelde media en Hollywoodfilms. De enige uitweg (het socialisme) is door henzelf ‘gedemoniseerd’, als reële oplossing achter de horizon weggeduwd, door geen hoge, reële looneisen te stellen, mede door onwillige vakbonden. Immers al het door de arbeiders verdiende geld, het geld van de werkende klasse, is door de bezittende klasse gebruikt om ideeën over socialisme, communisme en de reëel bestaande socialistische landen weg te zetten als duivelse of niet-relevante, niet-levensvatbare - dank je de koekoek – oplossing.
De enige uitweg uit de ellende, de werkloosheid, de armoede, contrarevoluties, de koude en hete oorlogen, oorlogsdreiging en uitzichtloosheid uit de gedachten van de mens te halen, te blokkeren. Mede door sommige van onze eigen ‘linkse’ vrienden. Het zal ze echter niet lukken. Al doende, al ziende, al lezende leert de massa immers.

7. Obama heeft in de Syrische kwestie 7 maal niet doorgepakt. (Ook twee maal in de Oekraïense kwestie.) Allemaal tegen de zin van Democraten en Republikeinen, en de mainstream media in. Ik beschouw dat als positief. Dat Trump Syrië in April 2017 met kruisraketten heeft bestookt is dus eigenlijk een breuk met Obama.

8. Zie ook:
- Jacques R. Pauwels, De Groote Klassenoorlog 1914-1918. Antwerpen: EPO 2014.
- Marie-Therèse ter Haar, Zijn zij nou gek of zijn wij het? Ruslands actuele geschiedenis en de westerse verslaglegging hiervan. In eigen beheer, 2014. ISBN: 9789081713979.
- Lucas Catherine, Jihad en Kolonialisme. Antwerpen: EPO 2005.
- Udo Ulfkotte, Gekochte Journalisten. Groningen: De Blauwe Tijger 2016.
- Cees Wiebes, Samen met de CIA; operaties achter het IJzeren Gordijn. Amsterdam: Boom 2016.
- Egbert Harmsen, De VVD en de kwestie Israel-Palestina sinds ‘Oslo’ (1993). Stichting Palestina Publicaties 2016. ISBN 978-90-804293-3-8.
- WIKILEAKS (Red.) Wikileaks documenten. Groningen: De Blauwe Tijger 2016.
- Arnold Karskens, Journalist te koop: Hoe corrupt zijn de media? Amsterdam/ Antwerpen: Querido 2016.