Al meer dan 100 jaar wordt de bevolking van West-Europa en de Verenigde Staten misleid en overspoeld met leugens over de bedoelingen van vrijheidsstrijders, socialisten en communisten. Nepnieuws noemen we dat tegenwoordig. Het begon in de jaren vijftig van de vorige eeuw met het zwartmaken van de bedoelingen van Soekarno en Lumumba, en het eindigt maar niet. Men gaat maar door met het belasteren van Arafat, Kabila en Castro.
De oorlog tegen Saddam en de oorlogen tegen Joegoslavië lieten zien dat het demoniseren van tegenstanders werkt. Tegen Stalin en de Sovjet-Unie werkte het ook [1]. Misleiding heeft vele gezichten: halve waarheden, hele leugens, bedrog, uitlokking, omkoping, chantage, communisten bestrijden door andere vormen van communisme te steunen, etc. In de afgelopen 70 jaar hebben communisten er veel van aan den lijve ondervonden en kunnen registreren.
Eens waren landen als Roemenië en Afghanistan gewone landen. Het Pentagon heeft echter nooit gewild dat die landen socialistisch bleven. Het heeft ze jaar in jaar uit systematisch ondermijnd. Zoveel miljarden als er jaarlijks in de oorlogen in Irak en Afghanistan werden gestopt, zoveel geld werd er jaar in jaar uit gebruikt om het moreel van de bevolking in Oost-Europa te slopen.
Het is inmiddels aantoonbaar bewezen dat het Pentagon de laatste dertig jaar groepen in de moslimwereld gebruikt heeft door ze op te zetten en in te zetten tegen de communisten. Net zoals ze bewegingen als de Jezus-, Bhagwan-, Maharishi- en Hare Krishnabeweging in de jaren zestig voornamelijk op universiteiten ‘inzetten’ tegen de in haar ogen ‘opstandige linkse jeugd’ en de ‘groeiende invloed van communistische partijen bij intellectuelen’.
Derhalve is het Pentagon verantwoordelijk voor de ellende in de wereld: onder meer voor de achterlijke taliban in Afghanistan en voor de puinhoop in Afrika. Met zijn steun aan dit soort reactionaire bewegingen heeft het Pentagon overal ter wereld de vooruitgang willen smoren. De USA heeft aantoonbaar de taliban voortgebracht, het reactionaire regime-Mobutu, het moorddadige regime-Soeharto en ga zo maar door. Ellende voor meer dan 3 miljard mensen. En dat allemaal om een kleine kliek van grote bezitters de macht in de wereld te kunnen laten behouden.
Niet met wapens, maar met psychologie en communicatiekunde
De Koude Oorlog is niet - en wordt niet - met wapens gevoerd, maar met psychologen, communicatiewetenschappers, sociologen en fanatieke Bijbelgroepen. Strijdmiddelen hierbij zijn merkkleding, lifestyles, modes, images, sterrendom en Hollywoodfilms. De rol van ingenieurs en natuurkundigen is hooguit nog de klassieke rol: om de druk op de ketel te houden - via de gewone wapenwedloop. Moderne oorlogvoering is niet de verovering van een stuk grond, maar het veroveren van de hoofden en de harten van de mensen. En dus ook van zijn koopkracht [2]. Zoals men dat hier in het westen met mensen doet, doet men dat met de hoofden en de harten van de mensen in het Oosten ook, dat gaat in één moeite door. Het doel: overal op slinkse, speelse wijze het kapitalisme vestigen. Zo zijn de Sovjet-Unie, de DDR, Polen en Hongarije op de knieën gedwongen. Er is sprake van een nieuw soort kolonisatie dus. Oost-Europa is nu één groot wingewest voor westerse producten. Lokale producten zijn er één voor één een kopje kleiner gemaakt. De grootste misleiding - brainwashing van het overgrote deel van het westerse publiek en kleine groepen van het lokale publiek - heeft plaatsgevonden rondom de bedoelingen van Milosevic, de president van de toenmalige eenheidsstaat Joegoslavië. Milosevic wilde als president van Joegoslavië, de staat Joegoslavië bijeen houden. Dat is immers de taak van een president. Ook in ander landen is dat de taak van een president. In Nederland is dat de taak van de koningin en de minister-president, of ze nu Kok of Balkenende zouden heten...
Rondom de belegering en de inname van Srebrenica komen de leugens tot op de dag van vandaag nog steeds op bijna alle voorpagina’s en in bijna alle tv-journaals voor. ‘De Serviërs in Srebrenica werden bewust, willens en wetens geprovoceerd’, schrijven de journalisten B. Rijs en F. Westerman in de derde druk van hun boek Srebrenica: het zwartste scenario [4]. Zij vonden papieren bewijzen dat moslimsoldaten van het Tweede Bosnische legerkorps in Tuzla, majoor Ramiz Becirovic, het bevel kregen om ‘met terreurdaden paniek te zaaien’ onder de Servische bevolking en in Servische dorpen buiten Srebrenica.
Op 11 juli 1995 weigerde de legerleiding om de moslimmannen te hulp te schieten die door de bergen Tuzla probeerden te bereiken. De lezers en kijkers van de westerse media hebben deze informatie tot op de dag van vandaag verdrongen voor een tegenovergestelde ‘waarheid’ over ‘de moslims’. PvdA’ers en GroenLinksers waren toentertijd bijna niet te overtuigen van het feit dat de ‘schurken’ de schuld niet hadden maar juist hun ‘vrienden’ wel eens de boosdoeners zouden konden zijn. Tot op de dag van vandaag nodigen vele gemeentebesturen in Nederland nog steeds groepen ‘Bosnische moslims’ en Kosovaren uit om op folkloredagen ‘gezellig’ te komen volksdansen, ook in Enschede. Wat men voor oorlogshitsers in huis haalde, beseffen de meeste - ook linkse - gemeentebesturen gewoon niet. Joegoslaven in Nederland weten wel beter. Dat er zoveel misleiding mogelijk is, heeft te maken met de kwaliteit en het niveau van het geschiedenisonderwijs en de maatschappijleer op scholen. Het begint al op de universiteiten, waar toekomstige leraren onzin wordt verteld over Marx en over communisten.
Misleiding zie je op allerlei fronten. Het gebeurt via quasilinkse bewegingen. Via de milieubeweging, de krakersbeweging, de vrouwenbewegingen, Keer het Tij, etc. Die bewegingen zijn ‘eendimensionaal’. De activisten voelen zich lekker vrij, want ze hoeven geen discussies met hun vijanden te voeren over andere zaken, zoals communisme, Stalin, de politieke lijn van Moskou, om maar wat dwarsstraten te noemen. Deze bewegingen hebben dus succes, maar ze lopen vroeg of laat altijd tegen de grens op die het kapitalisme trekt. Die grens durven deze activisten niet over. Zelfs de anti- of anders-globalisten niet. Ze durven niet over oplossingen te praten, bijvoorbeeld over socialisme. Wel over ‘internationaal socialisme’, maar wat ze daar mee bedoelen is onduidelijk. Hooguit bedoelen ze een soort internationale solidariteit. Dat is dus geen socialisme.
Het succes van eendimensionale bewegingen is de laatste twintig jaar groot geweest, maar het nadenken over een socialistische maatschappij is er eerder door afgenomen dan toegenomen. Activisten die te lang in dit soort eendimensionale bewegingen hebben gezeten, zijn tegen de tijd dat ze kinderen krijgen niet gemakkelijk meer te winnen voor het socialisme, laat staan voor een communistische partij.
Over een andere vorm van misleiding gesproken: sommige Nederlanders geloven zelfs dat Nederland al socialistisch ís en dat de PvdA ‘de socialisten’ zijn. Die misleiding begint feitelijk al op school. Weer anderen beweren rustig dat Nederland - wat hen betreft - af is. Dat we naar buiten toe feitelijk een roofstaat zijn, de trouwste bondgenoot van het kapitalistische systeem, onderdeel zijn van het wereldimperialisme en dat de geproduceerde meerwaarde van de werkende klasse - all over the world - rechtstreeks naar de bankkluizen van de bezittende klasse vloeit, hebben weinig van die linkse broeders en zusters door. Mensen die nog steeds niet doorhebben dat de armoede in de wereld veroorzaakt wordt door kapitalistische wetmatigheden. Mensen die maar niet doorhebben dat Afrika kapot gemaakt is door de goede leiders te liquideren en slechte te steunen.
Dat ik niet de enige ben die zo denkt bleek op 21 juni 2005, toen zich net een aantal Britse, ‘pro-moslimachtige’ zelfmoordenaars in de metro had opgeblazen. De burgemeester van Londen, Ken Livingstone, bijgenaamd ‘rode Ken’, vertelde de toegestroomde en opeens hogelijk verbaasde mediamensen dat ‘de Amerikanen in de jaren tachtig Osama Bin Laden gerekruteerd en gesteund hadden, hem geholpen hadden met doden en hem opgezet hadden tegen de Russen in Afghanistan’. Ken Livingstone vertelde er nog bij dat ‘ze er blijkbaar niet over nagedacht hadden dat hij zich misschien tegen zijn schepper zou gaan keren’. Bijna alle media en bijna alle Britse politici namen hem deze uitspraken - die hij natuurlijk niet had mogen doen - zeer kwalijk. Hoe de wereld echt in elkaar steekt, hoor je immers niet aan het gepeupel te vertellen [6].
In 2004 verscheen het boek Regeert de leugen? van Cees J. Hamelink. Hij vertelt al in zijn voorwoord iets dat karakteristiek is voor wat ik wil aantonen, namelijk dat nota bene de VARA probeerde het boek tegen te houden, dit omdat men daar de titel als merk claimde: ‘de leugen regeert’. Men had deze drie woorden ‘bij het Benelux-merkenbureau laten deponeren’.7 Hoe komt het dat dergelijk gedrag juist bij een omroep als de VARA voorkomt? Zit er meer achter die onnozele claim? Natuurlijk, juist de VARA, de Volkskrant en de VPRO zitten midden in het circuit van de medialeugens tegen communisten en bevrijdingsbewegingen. De VARA, de VPRO en de Volkskrant hebben in de Koude Oorlog bewust of onbewust de taak op zich genomen links op het verkeerde been te zetten. De andere media zouden de rest van Nederland wel op het verkeerde politieke been zetten.
Het boek van Hamelink staat vol voorbeelden van leugens die door de media voor waar aan het publiek zijn doorgegeven. Helaas geeft Hamelink geen duidelijke overall-analyse, maar de droge opsomming van allerlei medialeugens is voor de meeste lezers overtuigend genoeg. Regeringen liegen en de media praten regeringen na en zoeken hun leugens zelden verder uit. Dat is het patroon dat Hamelink schetst [7].
De regeringen van de Verenigde Staten logen bijvoorbeeld dat ze al jaren al het mogelijke hadden gedaan om Osama Bin Laden te pakken. In 1996 bood de Soedanese minister van Defensie aan Osama Bin Laden aan de USA uit te leveren. Zijn uitlevering werd door de USA geweigerd en men liet hem naar Afghanistan vertrekken. Hamelink: ‘Merkwaardig, want men had Osama Bin Laden in 1995 al officieel in staat van beschuldiging gesteld.’
De media logen systematisch over de zogenaamde ‘beroemde’ toespraak van Milosevic in 1989. Tegelijkertijd zaten Izetbegovic van de Bosnische moslims en Tudjman van de Kroaten al volledig op de nationalistische toer. Milosevic sprak namens de Joegoslaven over het bewaren van de eenheid van Joegoslavië en de gelijke rechten voor elke bevolkingsgroep, Izetbegovic en Tudjman spraken uitsluitend over afscheiden en de rechten van hun eigen groep (Hamelink, p. 35): eigen volk eerst. Maar dat is tien jaar uit de media gehouden. De NAVO en de EU wilden die discussie niet.
Zo gaat het boek van Hamelink met zijn voorbeelden van politieke manipulatie en medialeugens een tijdje door. Prof. Cees J. Hamelink is één van de weinigen in Nederland die misleiding en bedrog als zodanig aan de orde durft te stellen. Jammer genoeg laat hij het bij constateringen.
Het misleiden van linkse mensen (in West-Europa)
Rechtse mensen denken belang te hebben bij het kapitalisme. Linkse mensen hebben nu eenmaal iets verder gekeken en geconstateerd dat de werkende mens in het kapitalisme op de lange duur niet veel meer te winnen heeft. Dus is het misleiden van rechtse mensen niet per se nodig, maar het misleiden van linkse mensen wel. Hoewel de hele werkende klasse feitelijk misleid wordt, rechtse zowel als linkse mensen, en zoals in een piramidespel alle rijkdom slechts naar een handjevol mensen vloeit, denken rechtse mensen rechts omdat ze menen dat ze belang hebben bij dit systeem. De werkende klasse, de mensen die door de aard van hun werk gevoelig zijn - of moeten zijn - voor linkse analyses en linkse partijen, hebben in principe geen belang bij dit systeem. Het misleiden van linkse mensen dient natuurlijk subtieler te gebeuren. En dat gebeurt dan ook: zeer subtiel, kan men wel stellen. Het is van belang om voor alle groepen in de samenleving de juiste gevoeligheid te vinden, een lange adem te hebben en veel geld. Grotere leugens worden zelfs eerder geloofd dan kleinere leugens. Er zijn leugens, grote zowel als kleine, die al 120, 90, 60 of 30 jaar lang verteld worden en nog trappen hele volksstammen binnen linkse en rechtse kringen in Nederland er keer op keer in [8].
De meeste PvdA’ers en GroenLinksers willen om te beginnen al niet meer denken in termen van links of rechts [9]. Hoewel dat een aangepraat idee is, maakt dit het wel heel gemakkelijk om mensen met dat soort ideeën te belazeren. Maar gelukkig zijn er binnen links ook nog communisten, die kun je niet zo gemakkelijk van hun stuk brengen. In de vakbond zijn zij traditioneel de mensen die de anderen met hun argumenten en feitenkennis op sleeptouw kunnen nemen. De SP is een geval apart. Die springt - electoraal gezien - in het gat dat Wim Kok en Wouter Bos hebben achtergelaten toen ze naar rechts opschoven. Daarmee zal de SP vroeg of laat geheel sociaaldemocratisch worden. Ze is het feitelijk al [10]. De SP doet nog wel iets voor de onderkant van de samenleving, maar ze willen niet meer vechten voor een socialistische maatschappij. De marxistische principes die de SP had, zijn al jaren geleden officieel op twee achtereenvolgende congressen overboord gegooid (NRC Handelsblad, 20 december 1999).
Heel erg in opkomst zijn boeken die Stalin met Hitler vergelijken, en zogenaamd politieke boeken die China in een verkeerd daglicht willen zetten. Al voor en vooral tijdens de Olympische Spelen van 2008, heeft China heel wat voor haar kiezen gekregen. Honderden, duizenden journalisten stortten zich op China en de Chinese communistische partij. Mao wordt nu al, in de pers en in de Raad van Europa, voorgesteld als erger dan Stalin en erger dan Hitler. Men voert campagne tegen de communisten, tegen socialistische samenlevingen en tegen China in het bijzonder. Veel trucs worden uit de kast gehaald, het is zaak deze trucs te herkennen. Ze zijn erg subtiel en zetten de (Nederlandse) bevolking haast onmerkbaar tegen China op, zoals ze - tijdens de Olympische Spelen in de Sovjet-Unie - de Nederlandse bevolking ook tegen Moskou heeft opgezet. Uiteindelijk gingen de Nederlanders niet. Dat was natuurlijk een schandaal. In Atlanta in de Verenigde Staten, hebben de socialistische landen en de communistische partijen in de wereld de Olympische Spelen toch ook niet geboycot?
Maar de allergrootste trucs zijn de trucs die de Israëliërs al 70 jaar tot in de finesses beheersen: het marginaliseren van de Israëlische Arabieren en het elimineren van de Palestijnse bevrijdingsbewegingen. Groepen mensen tegen elkaar opzetten door via de media misleidend woordgebruik te genereren en keer op keer misleidende bedoelingen te verspreiden. Uitlokking en demonisering zijn daarbij de technieken, met verwarring bij het grote publiek als resultaat. Deze Israëlische methoden zijn in de jaren zestig door het Pentagon overgenomen en werden op grote schaal door de neoconservatieven van de regering Bush gebruikt. De Israëlische leiders hebben het in de Koude Oorlog voor elkaar gekregen dat de aandacht van het grote publiek compleet afgeleid is van de zaak waar het om gaat. Niet alleen de zaak waar het de zionisten om gaat - het handhaven van een joodse staat - maar ook de zaak waar het op wereldniveau om gaat: het ondermijnen van de legitimiteit van bevrijdingsbewegingen en het demoniseren van linkse of progressieve leiders.
Zoals iedereen weet gebruiken bevrijdingsbewegingen weliswaar geweld, maar zullen bevrijdingsbewegingen nooit terreur tegen de bevolking van hun land toepassen. Het ANC en de PLO hebben nooit terreur tegen de eigen bevolking gebruikt en ook nooit tegen blanken of joden, laat staan zelfmoordcommando’s ingezet in cafés, restaurants of marktpleinen. Dat bijna niemand in Nederland de PLO of het ANC op dit punt gelooft of geloofd heeft, komt door de massamedia. De massamedia hebben nu eenmaal een bijnamonopolie op het nieuws [13]. Wat er gebeurt, is dat slimme psychologen en communicatiedeskundigen een zodanige waarheid construeren bij de massa dat de cirkel in hun hoofden als het ware vierkant wordt gemaakt. Wat wit is wordt zwart gemaakt, wat zwart is wit. Men komt dan niet meer uit ‘de’ waarheid. De burger verliest de zaak waar het om gaat uit het oog.
Hoe men links steeds in zijn eigen staart laat bijten
Linkse mensen hebben (hadden) een paar principes: het milieu, de vrouwenemancipatie, tolerantie naar minderheden, geen ruzie willen maken, leven en laten leven, geen geweld gebruiken, etc. Rechtse mensen en rechtse groeperingen weten linkse discussianten haarfijn op de klippen te laten lopen en zo hun eigen belangen in mistgordijnen te hullen. De politiek van het Pentagon is een soort schaakspel, een poging tot omsingeling van links, zodat links ideologisch in het debat en voor het grote publiek geen kant meer op kan. Het meest eenvoudige voorbeeld is de PLO. De PLO-leiders zijn rond het jaar 2000 bij de Oslo-akkoorden subtiel in de rol van politieman gedrongen om ‘het terrorisme’ van Hamas in te dammen. (Ze kregen hier miljarden dollars voor uit de USA en de EU, niet uit Israël; en iedereen weet dat geld nu eenmaal corrumpeert.)
In het Pentagon weet men dat burgerlijk links niet een, twee, drie de moslims in Palestina zal afvallen. Links werkt al 10, 20, 30 tot 70 jaar samen met de Arabische moslims. De communistische partijen waren in deze regio soms sterk. Nu minder. Toch is er - van buiten de regio - een zodanige situatie gecreëerd dat de moslims tegen links ageren. De moslims noemen links - en niet alleen de communisten - plotseling ‘niet-gelovigen’. Dat is in al die jaren van samenwerking en samen strijden daar nog nooit tegen communisten gezegd. Het is ook niet waar. Het is een voorbeeld van een tegenstelling die van buitenaf is aangewakkerd.
Iedereen weet dat communisten niks zien in terrorisme, moslimextremisme en zeker niet in bommen plaatsen in prullenbakken op marktpleinen of bij restaurants. Communisten liquideren weliswaar personen en bezetters - zoals Hanny Schaft deed in de Tweede Wereldoorlog - maar wel altijd alleen personen en bezetters die direct betrokken zijn bij de strijd voor de bevrijding van het land. Binnen Israël zijn acties tegen de achterstelling en onderdrukking van Arabieren, christenen, druzen, kortom van alle niet-joden, altijd doorgegaan, net als in Zuid-Afrika tijdens de Apartheid. Deze strijd werd 70 jaar lang verkeerd uitgelegd in de pers. Sterker nog: de Arabieren werden als gediscrimineerde minderheid/meerderheid verzwegen of ze werden zowel binnen als buiten Israël gedemoniseerd, als het niet anders kon. Arafat was jaren ‘een terrorist’; later kreeg hij de Nobelprijs voor de Vrede.
Links is rond de dood van Theo van Gogh in de ideologische problemen gekomen. Dat kwam doordat binnen links rond 1997 een stroming van multiculturalisme ontstond (rond Rabbae), die plotseling vond dat elke moslim haast per definitie goed was. Vreemd genoeg waren dat vaak mensen die nooit iets gedaan hadden voor de Palestijnse zaak en de Palestijnse bevrijdingsbeweging. Er ontstond binnen links verwarring over geloof. Was geloven nu opium van het volk, achterlijk of niet achterlijk? Niemand durfde Pim Fortuyn te corrigeren dat hij onzin uitkraamde over achterlijke Arabieren. Fortuyn bleek katholiek te zijn. Hij beschuldigde dus de verkeerde groep. Was dat dom of opzet? Door de verwarring binnen links ging de VVD met de items van geloof, bijzondere scholen, islamitische scholen, scheiding van kerk en staat, de verlichting, e.d. aan de haal [14].
De hele negentiendeeeuwse discussie over scheiding van kerk en staat werd door links, en vooral door mensen rondom Ed van Tijn (PvdA), de Anne Frankstichting, Ab Harrewijn (GL) en Anja Meulenbelt (SP) zeer dom en kortzichtig gespeeld. Links liet zich hiermee ideologisch schaakmat zetten. Links liet zich in zijn eigen staart bijten. Er ontstond een onontwarbare ideologische kluwen. De zionisten Ronnie Naftaniel en rabbijn Soetendorp stonden er altijd lachend naar te kijken. De pro-Israëllobby had en heeft dit soort links in Nederland grotendeels weten uit te schakelen. En dat allemaal vanwege de verwarring over moslim-extremisme en over: is een geloof achterlijk? Is jood-zijn een religieuze zaak? Is zionisme apartheid? Wat zijn ‘de’ bezette gebieden en wie moet worden bevrijd, waarvan en waarom?
Rondom Joegoslavië ontstond ook een zeer langdurige verwarring: over afscheidingsbewegingen nee, bevrijdingsbewegingen ja. Ook dit kwam door een geraffineerde campagne met medialeugens. Ook deze campagne werd centraal geredigeerd. Links had net zo’n beetje de moslims uitgevonden en durfde daardoor het moslimextremisme niet te bekritiseren bij hun gewelddadige acties in Bosnië, Srebrenica en Kosovo. Net zoals Pax Christi de Kroatische strijd tegen de eenheidsstaat Joegoslavië door dik en dun steunde, nota bene samen met de Nederlandse fascisten die mankracht leverden aan de Kroatische strijd tegen Milosevic. Zoals de zoon van Jan Cremer, die in die periode in de Nieuwe Revu openlijk vertelde dat hij samen met andere Nederlandse fascisten, die in Joegoslavië met de Kroatiërs vochten, eigenhandig ‘meer dan 50 Serviërs had doodgeschoten’. Hoofdredacties, maar ook journalisten waarvan je dat niet verwachtte, durfden niet buiten de vanbuiten opgelegde patronen te denken en te schrijven. Dat Milosevic zijn land bij elkaar wilden houden, werd vanaf het begin van de Joegoslavië-oorlogen niet als optie in het denken meegenomen. Binnen links is praten over de achterlijkheid van geloven en het geloof in een God plotseling niet meer in. In de jaren zestig was het heel normaal het daarover te hebben. Waarom nu die angst om over het rare van het geloven in een God te praten? Het lijkt wel chantage. En dat is het natuurlijk ook: links wordt gechanteerd en laat zich chanteren. Het is lafheid van een partij. Men wil blijkbaar geen stemmen verliezen. Het liedje van Robert Long over de kerk en de boeken van Maarten ’t Hart over God, lijken voor de huidige generatie linkse mensen opeens geen relevante ijkpunten meer. De liberalen in Nederland gedragen zich op deze punten heel wat minder laf dan veel linksen in Nederland. Hoe kan dat allemaal? Waarom laat links zich zo op het verkeerde been zetten?
De kern van de zaak is dat het Pentagon en de pro-Israëllobby een zeer ingewikkelde werkelijkheid hebben geschapen met uitzaaiingen tot in de kleinste hoeken van deze aardbol en die is op elk moment van de dag in actie te zien. Nieuws wordt geboren, tegennieuws wordt in de wieg gesmoord. Deze werkelijkheid is zodanig met nepnieuws omkleed en wordt zodanig met leugens en bedrog op de spits gedreven, dat men bijna niet meer terug kan krabbelen zonder gezichtsverlies. De reactionaire fascistische leiders van de Arabische volkeren, zoals in Egypte (Moebarak) en Saoedi-Arabië hebben een monsterverbond gesloten met Washington. En Washington heeft op zijn beurt een monsterverbond gesloten met de joodse staat. De ene club heeft olie en toegang tot alle energieprijzen en Israël is een soort onzinkbaar vliegdekschip in deze plas met olie. Het Pentagon en de Israëlische regeringen zijn sinds de Suezcrisis in 1956 twee handen op één buik. Feitelijk was dat al veel eerder zo, maar dan met Groot- Brittannië er nog bij. In dit hele monsterverbond doen Republikeinen en Democraten niet voor elkaar onder. De zogenaamde arbeiderspartij in Israël en de Likud ook niet. Alles is erop gericht om de communisten en de socialistische landen geen invloed meer te geven, geen vierkante millimeter in de wereld en geen seconde in het nieuws.
Het een-tweetje uit 1979, van het Pentagon met de radicale moslims, zal moeten worden omgevormd tot een een-tweetje tussen de moslimwereld en de socialistische wereld. We are on our way now.
Enschede, 2004, geüpdatet 2006 en 2011. Laatste versie 2017.
Noten
1. Ludo Martens, Een andere kijk op Stalin. Antwerpen: Uitgeverij EPO 1994.
2. Een progressieve Afrikaan zei het tegen een journalist eens als volgt: ‘Wij hadden aanvankelijk ons land en onze grondstoffen, jullie hadden slechts bijbels. Nu hebben wij jullie bijbels en jullie ons land en onze grondstoffen.’
3. Men moet verslaafd worden aan de dingen die de sterren van het witte doek ook doen of kopen. Verslaafd worden aan hun lifestyle, de laatste mobieltjes, dure lingerie, dure drankjes en/of de mooiste pc’s, maar ook hun geweld. En dat allemaal maar gewoon vinden.
4. Bericht in NRC Handelsblad, 6 mei 1997 en in De Twentsche Courant Tubantia, 6 mei 1997. De papieren bewijzen zijn - zoals bleek - gedateerd op 20 juni 1995.
5. Wie versloeg het nazisme? Nederlanders denken niet meer verder dan hun neus lang is. De Sovjet-Unie heeft veruit de grootste inspanning geleverd en betaalde de hoogste tol - 27 miljoen doden - om het nazileger te overwinnen. In vergelijking daarmee: de USA heeft 300.000 doden te betreuren gehad.
6. Zowel in de Volkskrant als in de Telegraaf van 21 juni 2005.
7. Cees J. Hamelink, Regeert de leugen? Mediaplichtigheid aan leugen en bedrog. Amsterdam: Boom 2004.
8. De leugen dat het communisme de dood ‘van 85 tot wel 95 miljoen mensen op zijn geweten heeft’. De Raad van Europa op 26 januari 2006: ‘20 miljoen in de SU en 65 miljoen in China’, NRC Handelsblad, 26 januari 2006. Het getal waar een zekere Feddema 15 jaar geleden in Intermediair mee kwam over Stalins 65 tot 70 miljoen slachtoffers is hier plotseling niet meer meegenomen (dat was ook wel erg idioot, maar het stond wel zwart op wit in een blad voor Nederlandse studenten. Niemand reageerde toen, behalve ik. Men zou dan op een getal van 130 miljoen slachtoffers kunnen komen. De leugen regeert. Per jaar gaan er immers wél dergelijke aantallen kinderen en volwassenen dood vanwege het imperialisme. Het imperialisme dat immers geen vooruitgang of bevrijding van landen toestaat. Iedereen die dat daar toelaat is dus medeplichtig aan opzettelijke doodslag (moord, oorlogsmisdaad, genocide). Enfin, het is zo simpel de communisten overal de schuld van te geven. Churchill is bijvoorbeeld juist de man die van 1920 tot 1925 de hongersnoden in de Sovjet-Unie op zijn geweten heeft. Hij was de opdrachtgever van de vier jaar durende geheime oorlog van zes kapitalistische landen tegen de jonge Sovjetstaat.
9. Binnen links zijn er heel veel mensen die zeggen dat Nederland wat hen betreft ‘af’ is. Nog een beetje van dit en een beetje van dat, en dan is het wel goed. Oorlogen en crises kunnen hier niet meer voorkomen want ‘we hebben de knapste koppen in dienst om dat te voorkomen’. Dit zijn meestal ook de mensen die zeggen dat er tussen links en rechts geen verschil meer is.
10. Op hun congres in Zwolle heeft de SP het marxisme-leninisme op de schroothoop van de geschiedenis gegooid. In die tijd heeft de SP het streven ‘Nederland socialistisch te maken’ ook opgegeven. Jan Marijnissen heeft zich daarvoor en daarna met regelmaat zeer laatdunkend uitgelaten over het nog steeds ‘streven naar een socialistische maatschappij’ (hij noemt dat in navolging van vele Nederlandse media ‘links radicaal’) en helemaal laatdunkend is hij over communisten, d.w.z. de NCPN, die hij zelden of nooit bij naam noemt, ‘die daar nog naar zeggen te streven’.
11. Stéphane Courtois, Robert Laffont e.a., Zwartboek van het communisme: misdaden, terreur, onderdrukking. Amsterdam: De Arbeiderspers 1997. Alan Bullock, Hitler en Stalin; parallelle levens. Amsterdam: De Arbeiderspers 1991 (2e ed. 2001).
12. Solidair, 19 oktober 2005: de roman Wilde zwanen van de Brits-Chinese schrijfster Jung Chang. Solidair, 19 oktober 2005: het boek Mao, het onbekende verhaal van de Brits- Chinese schrijfster Jung Chang.
13. Nijmegen, 27 oktober 2005, congres over de rol van de media. Daar werd een film gedraaid met een vergelijking tussen het NOS-journaal en het RTL-nieuws aangaande de berichtgeving over het Midden-Oosten en Israël. Een van de aanwezigen was ex-premier Dries van Agt. Anderen: Conny Mus, Jan Keulen, Anja Meulenbelt, NPK, GL, SP, NCPN en ondergetekende. Ondergetekende heeft daar opmerkingen gemaakt en vragen gesteld over bovengenoemd thema.
14. Utrecht, 28 oktober 2005: Scepsis, een congres over o.a. moslimfundamentalisme. Sprekers prof. Jansen en prof. Cliteur. Domstad Hogeschool. Er waren 300 aanwezigen, waaronder ik. Ik heb daar vragen gesteld over de in dit boek geopperde theorie.