Nationalisme is iets uit de 19e eeuw en wordt al sinds 1948 wordt gebruikt tégen de progressieve krachten van socialisten, communisten en bevrijdingsbewegingen. Het is feitelijk een ‘eigen-volk-eerst’- gedachte. Daarmee is er geen ruimte voor een normale, geïntegreerde samenleving, laat staan voor een socialistische samenleving. Juist de PvdA en GroenLinks zijn hierbij gedurende de hele Koude Oorlog speelbal van het Pentagon geweest. Door hun foute ‘quasi-linkse’ stellingnames werd rood-links in Europa uit elkaar gespeeld en viel uiteindelijk de Sovjet-Unie door toedoen van de Amerikaanse adviseurs van de Jeltsin-kliek letterlijk in brokstukken uiteen; een twintigtal. Ze zijn momenteel al niet meer te tellen, de opsplitsingen houden maar niet op. Zelfs de reeds opgesplitste delen worden weer gedeeld, en dat was wel te verwachten. Immers, in elke nieuwe staat ontstaan weer nieuwe minderheden, die - mogen we aannemen vanwege de blijvend toenemende armoede - ook weer onderdrukt zullen gaan worden. Velen hebben spijt van hun stellingname rond 1991, maar weinigen uiten zich erover.
De ‘eigen-volk-eerst’-gedachte wordt door het imperialisme al sinds 1948 gebruikt, toen men de joden uit de hele wereld zomaar een eigen staat ging geven, midden in een gebied dat van anderen was, namelijk van de Arabische wereld. Dit type nationalisme werd toen al gebruikt tegen de progressieve krachten van communisten en bevrijdingsbewegingen. In het geval van Israël: dat land werd een uitvalsbasis voor de knechting van de Arabische massa’s in de oliegebieden. Communisten en bevrijdingsbewegingen kennen een geheel ander type nationalisme: zij wensen een land - in zijn geheel - te bevrijden van een dictator, een vreemde mogendheid of van kolonialisme. Nooit ten behoeve van één enkele groep, en ongeacht wat er aan verscheidenheid aan mensen in een land leeft. Zoals de CPN - tussen pakweg 1943 en 5 mei 1945 - achter de geallieerden en achter Wilhelmina stond.
Sinds de koude oorlogen tegen de socialistische staten en tegen bevrijdingsbewegingen, heeft het imperialisme de ontwikkeling van progressieve ideeën en landen gefrustreerd door in elke brandhaard ter plekke de aldaar wonende volkeren tegen elkaar uit te spelen [1]. Dat deed men door mensen, groepen mensen of al rudimentair bestaande afscheidingsbewegingen een eigen gebied, een land of een stukje pseudo-vrijheid te beloven. Zo kon men volkeren inzetten tegen de socialistische en communistische krachten. Immers, progressieve mensen en bewegingen van socialisten en communisten maken geen onderscheid tussen geloof, huidkleur en/of afkomst. Progressieve krachten vechten voor een onafhankelijke en liefst kapitalistenvrije staat. We hebben deze antiprogressieve strijdmethode van de imperialisten in Zuid-Afrika gezien. Daar steunden de racisten en de CIA de Zoeloes en de Inkatha. Die volkeren kregen van de blanke racisten een eigen landje en zo werden ze een imperialistische speelbal tegen Mandela en tegen de communisten. De Inkatha Vrijheidspartij vecht momenteel nog steeds tegen het ANC en president Mbeki [2].
We hebben het het afgelopen decennium (en eigenlijk al veel langer) gezien in het zuiden van de Sovjet-Unie en op de Balkan: in die regio’s werden alle afscheidingsbewegingen gesteund, als het de socialistische bewegingen maar kon schaden.
Bevrijdingsbewegingen zijn links
Communisten hebben overal ter wereld altijd bevrijdingsbewegingen gesteund: onder meer in Vietnam, in Angola en in Indonesië. De geschiedenis is vol van heldhaftige allianties van linkse partijen met bevrijdingsbewegingen. De laatste tijd zien we dat sommige linkse mensen niet meer begrijpen wie of wat ze horen te steunen. Ze zijn misleid. Die misleiding zit in het keer op keer belachelijk maken van leiders van bevrijde landen: Castro, Kabila, Soekarno, Stalin maar ook Gandhi, die de eenheidsstaat India stichtte. En dan slaat de twijfel toe. Wie moet je nu steunen? Het begrip eenheidsstaat wordt niet eens meer begrepen, en door sommigen zelfs als achterhaald gezien. Men kan zich niet voorstellen dat grotere eenheden, grotere landen, voor alle groepen (etnische- zowel als geloofsgroepen) heel vruchtbaar kunnen zijn.
Afscheidingsbewegingen zijn rechts
Het is het imperialisme eindelijk gelukt de staat Joegoslavië in vijf of zes brokken uiteen te laten vallen. Dat heeft het bewerkstelligd met grove leugens en door links op het verkeerde been te zetten. De multietnische, multiculturele samenleving van progressieve krachten, (ex-)socialisten en (ex-)communisten, die Joegoslavië, na de val van de Sovjet-Unie, niet wilden laten opsplitsen, heeft het ten slotte af moeten leggen tegen de etnische zuiveraars. Milosevic kon zich bij vier oorlogen, vier keer, beroepen op het internationale staatsrecht en met recht van spreken zeggen dat hij zijn land niet uiteen kon en mocht laten vallen. Milosevic had in deze vier oorlogen het recht aan zijn zijde, zijn tegenstanders niet [3]. Joegoslavië bestaat sinds 6 oktober 2000 niet meer. Exit Joegoslavië. Een maand daarvoor sprak iedereen op de Olympische Spelen nog van Joegoslavië; en even daarna plotseling niemand meer [4]. De Servische staat, de staat voor Serviërs van Kostunica, zal vanaf nu in de westerse pers dan ook Servië gaan heten. Terwijl er hele volksstammen Kroaten, Kosovaren en moslims wonen. Dat hebben West-Europa en de media dus altijd gewild: een apart Servië. Milosevic niet, die was juist tegen zo’n staat alleen voor Serviërs.
Een staat alleen voor Kroaten?
Het is Amerika en de paus, nadat de Sovjet-Unie ten behoeve van de hele westerse wereld Hitler had verslagen, inderdaad gelukt om alles en iedereen in Zuid- en Oost-Europa voor hun karretje te spannen. Nu hebben de nationalistische Serviërs zelfs - door ongelooflijk gedram en door tien tot twintig jaar leugens over de bedoelingen van Milosevic en zijn vrouw te verkondigen - dan eindelijk ook een ‘eigen’ staatje gekregen: Servië (dus feitelijk alleen voor ‘de Serven’). Het nationalisme dat in Servië nu aan de macht is, heeft Milosevic altijd bestreden. En het nationalisme heeft hem bestreden.
Overal in die regio zijn nu nationalisten van het zwartste soort aan de macht: in Kroatië, in Slovenië, in Bosnië, in Albanië; in Kosovo en nu dan ook in Servië (Kostunica). Milosevic is door dit soort nationalistische Serven uitgeleverd aan de Amerikanen. Het imperialisme heeft nu zijn springplank naar de olie- en gasvelden in het voormalige Oostblok compleet. Milosevic is in 1990 democratisch aan de macht gekomen. Hij was niet eens socialist, laat staan communist. Milosevic wilde Joegoslavië niet uiteen laten vallen. Daar werd hij in 1990 door de verenigde volkeren van Joegoslavië voor gekozen nota bene. Het was zijn plicht als staatshoofd om afscheidingsbewegingen te bestrijden.
Een staat alleen voor Molukkers?
Het imperialisme gebruikt bevolkingsgroepen en zet ze op tegen onwelgevallige regeringen. Vooral eenheidsstaten als de Sovjet-Unie, Indonesië en Joegoslavië hebben dit gemerkt. Het imperialisme gebruikte en gebruikt bevolkingsgroepen door ze op te roepen zich af te scheiden. Afscheidingsbewegingen worden gesteund om regeringen te destabiliseren. Na gebruik worden ze in de steek gelaten. Dat heeft het imperialistische, kapitalistische systeem altijd al gedaan en dat zal het altijd blijven doen. Dat weten we toch uit ervaring. De Nederlanders deden het met de Molukkers, ze gebruikten de Molukkers tegen Soekarno. Soekarno wilde alle volkeren van de Indonesische archipel in de eenheidsstaat Indonesië integreren om zo een vuist te kunnen vormen tegen de koloniale machten. Tito wilde hetzelfde met Joegoslavië. De Nederlandse minister Luns probeerde zelfs op de valreep de bevolking van Nieuw- Guinea voor zijn imperialistische karretje te spannen, dat is deels nog gelukt ook. Daarom moest de Nederlandse bevolking uiteindelijk al die misleide Molukkers in Nederland toelaten. Daar werden ze door de bevolking natuurlijk niet zomaar met open armen ontvangen. De meeste Nederlanders vonden dat Soekarno gelijk had en vonden de Molukkers, net als de Indonesische bevolking een soort NSB’ers. En dat waren ze feitelijk ook. De Amerikanen deden het met de Zuid- Vietnamezen, die werden opgezet tegen de Noord-Vietnamezen. Daarom moesten West-Europa en de Verenigde Staten uiteindelijk al die misleide Vietnamese bootvluchtelingen toelaten.
Progressieve leiders uit die tijd, zoals Soekarno en Tito, vonden net als veel mensen toen dat het begrip vaderland voor etnische en regionale groepen achterlijk en achterhaald was. En dat was natuurlijk ook zo. Gezonde rivaliteit was goed, maar afscheiden en een eigen land nastreven werd uit de tijd gevonden. Na gebruik door de imperialisten werden de afscheidingsbewegingen weggeworpen en konden de strijders in hun vet gaar smoren. Dit soort vluchtelingen kon hooguit wegteren in een kamp (bijvoorbeeld in Assen) en af en toe van zich laten horen (bijvoorbeeld bij de Molukse treinkapingen). Ze werden als vluchtelingen gezien. Maar het waren rechtse vluchtelingen dus. Ze hadden een ander verleden en een andere mentaliteit dan echte vluchtelingen, vluchtelingen die waren gevlucht voor een rechts regime: voor Pinochet, voor Franco, voor Salazar, voor Soeharto, voor Mobutu, etc. Deze laatste groep, de linkse vluchtelingen, bleek Nederland bijna niet in te komen. De eerste, de rechtse vluchtelingen, juist wel. Acties om aandacht, zoals de Molukse treinkapingen werden door de Nederlanders terecht niet als serieus beschouwd. De Nederlanders vonden wel dat de Molukkers gebruikt en misbruikt waren, net als de Papoea’s, maar verder konden hun sympathie en steun nu eenmaal niet gaan.
De Nederlanders doen het nu weer, onbewust of bewust. Ze steunen zonder er veel bij na te denken allerlei afscheidingsbewegingen. De media promoten dit. Het lijkt wel of men niet leren wil. Zelfs linkse Nederlanders steunen de Tsjetsjenen, de Basken, de UCK, de Tamils en de strijders in Atjeh. Zelfs GroenLinks trapt in de praatjes van afscheidingsbewegingen. Men ziet in het algemeen niet het achterlijke van dit soort bewegingen in. Ook dat ze speelbal van die bewegingen zijn, zien ze maar niet in. Deze misleide linkse mensen willen maar niet zien dat afscheidingsbewegingen door koude oorlogshitsers gesteund worden om onwelgevallige regeringen te destabiliseren.
Een staat alleen voor joden?
Het meest schokkende voorbeeld van de elk-volk-een-eigen landpolitiek (‘eigen volk eerst’) is sinds de Tweede Wereldoorlog toch wel Israël [5]. Nu blijkt hoe groen en links Nederland, inclusief de PvdA (en de Mient Jan Fabers), in de eigen staart aan het bijten is door achter een joodse staat (Israël, een staat alleen voor joden), te blijven staan. Groen, links Nederland is door dat standpunt (achter het zionisme blijven staan) er de laatste jaren mentaal, politiek en ideologisch toe ‘gedwongen’ geraakt ook een ‘eigen’ staat voor de Kroaten, de Slovenen, de Kosovaren (wie dat ook mogen zijn), de Nagorno-Karabachers, de Tsjetsjenen, en de Palestijnen (in een eigen ‘bantoestan’) normaal te vinden [5,6]. Nu hebben de Serven dan ook - eindelijk - een eigen staat. Mooi toch?
Nee, dus. Niet dus. De tijd zal het wel leren. Dit soort nationalisme stamt uit de 19e eeuw en is de laatste vijftig jaar in de twee koude oorlogen gebruikt om communisten, socialisten en bevrijdingsbewegingen overal ter wereld - in de media zowel moreel als fysiek - kapot te maken.
Van Israël hebben de zionisten dan ook het grootste joodse getto ter wereld gemaakt. Dit schrijft onder anderen Nir Baram in zijn boek Een land zonder grenzen: Een Israëlische schrijver reist door de bezette gebieden. Amsterdam: De Bezige Bij 2016.
De bevolking van Zuidoost-Europa (en Azië) zal het vanaf nu weten: de knechting kan beginnen, de knechting van het internationale kapitaal, de dictatuur van de oliemultinationals, de dictatuur van het kapitalistische uitbuitingsbeest.
Nationalisme was de ziekte van de negentiende eeuw. Moeten we de negentiende eeuw in de eenentwintigste eeuw over doen? Dat lijkt mij een angstige gedachte.
Een staat alleen voor Palestijnen?
Een staat alleen voor Palestijnen impliceert de acceptatie van (ook) een staat alleen voor joden in het Heilige Land. Dat impliceert het normaal vinden dat Indonesië uit elkaar wordt gehaald en dat Joegoslavië uiteen is gereten. Beseffen GroenLinks en de SP dat wel? De PLO is sinds jaar en dag voor één staat, het Heilige Land, waarin christenen, joden en moslims vreedzaam naast elkaar wonen. Een staat alleen voor Palestijnen is racistisch, want dan zouden daar geen joden meer mogen wonen. Een staat Kosovo, alleen voor Albanezen, impliceert immers dat Serviërs moeten opdonderen.
Het is onaanvaardbaar dat minderheden in een moderne staat gediscrimineerd of etnisch gezuiverd worden. Een staat voor slechts één volk staat haaks op de visie van communisten. Zie jezelf als wereldburger, dat ben je gewoon, het is normaal overal te kunnen werken en/of te kunnen wonen. Voor jonge mensen zeker. Immers, arbeiders hebben geen vaderland. Het kapitaal namelijk ook niet. Minderheden hebben rechten, ze kunnen en mogen niet gedeporteerd worden. Het staatsburgerschap (van Israël of het mandaatgebied Palestina) kan niemand zomaar ontnomen of betwist worden. Zelfs de indianen in de Verenigde Staten hebben rechten en worden door de wet niet gediscrimineerd. Palestijnen binnen Israël zijn tweederangs burgers. De joodse staat Israël kent wel acht verschillende soorten wetten die stuk voor stuk ‘niet-joden’ discrimineren. Ze mogen geen grond kopen. Ze mogen geen huis kopen. Ze mogen niet trouwen. Niet-joden mogen niet in het leger. Daarmee krijgen ze gedurende de hun hele leven ook geen rechten die daarmee samenhangen, bijvoorbeeld het recht op kinderbijslag. Er zijn gevangenissen voor joden en andere voor niet-joden. En ga zo maar door. De Aboriginals in Australië hebben het beter en hebben meer rechten dan Palestijnen binnen Israël [8].
Enschede, 2005-2006, geüpdatet 2008 en 2011. Laatste versie 2017.
Noten
1. De koude oorlog sinds 1945/1946 noem ik de Eerste Koude Oorlog en die vanaf 1989/1990 de Tweede Koude Oorlog.
2. Mbeki moet Inkatha als boete ‘een koe betalen’ (en lopend bij de koning komen brengen), de Volkskrant, 7 oktober 2000.
3. In Twente had men in 1989-1999 op die basis (van staats- en volkenrecht aangaande de staat Joegoslavië; hoe klein toen ook) een coalitie van NCPN, vredesgroepen en delen van GroenLinks. (En zeker niet op basis van ‘het Servische volk’ of ‘Servië’.)
4. In Joegoslavië, zoals dat onder die naam terecht meedeed aan de Olympische Spelen van 2000, woonden minstens zes nationaliteiten: Serven, Kroaten, Slovenen, Bosniërs, Albanezen, Kosovaren. En moslims (whatever that may be).
5. Men wil de Palestijnen ook in een ‘eigen’ staat stoppen. Dat kan niets anders worden dan een bantoestan. In een uiteindelijke - stabiele - fase (over 10, 20 tot 30 jaar) zullen de joden, samen met de Palestijnen en de christenen, uiteindelijk toch in één land moeten gaan wonen (het oude mandaatgebied Palestina). Net zoals de blanke racisten nu in Zuid-Afrika met de zwarten in één land wonen.
6. De Koerden zijn ook bezig zich af te scheiden en Turkije in stukken op te delen. Dat vind ik een verkeerd streven. Het is uit de tijd om landen op te delen, de gevolgen zijn te groot. Wij kunnen de PKK (daarom en alleen daarom) niet steunen. Afscheiden lost niks op. Zeker niet voor de progressieve Turken, die lopen door de Koerdische aspiraties uiteindelijk groot gevaar. Rechts kan daardoor in Turkije meer en meer aan de touwtjes trekken. Ook is dit nationalisme in Noord- Irak al decennia door de imperialisten misbruikt tegen Saddam Hoessein. De progressieve, linkse, socialistische, communistische beweging in Turkije is hierdoor hopeloos verdeeld geraakt. Het ergste is nog dat Atatürk en Atatürks progressieve erfenis van scheiding van kerk en staat, aan rechts is overgelaten. Links is in Turkije door deze twee kwesties het hele initiatief in de vooruitgang kwijtgeraakt.
7. Zie: J.J.A. van Doorn, ‘Het nationalisme is terug in Europa, met een nieuw gezicht’, NRC Handelsblad, 8 oktober 2005.
8. De indianen in de Verenigde Staten en de Aboriginals in Australië zijn weliswaar minderheden, maar hebben wel gelijke rechten. Ze kunnen niet gedeporteerd worden. Hun staatsburgerschap kan hen niet ontnomen worden.