I
Waarom hebben in 1991 de progressieve bewegingen en veel socialistische landen die enorme nederlaag geleden? Sinds kort weten we pas hoe de USA en het Pentagon al die jaren daaraan voorafgaande, de Koude Oorlog gespeeld hebben. De kern van deze enorme nederlaag voor de progressieve beweging in de wereld, is gelegen in het uitgekiende beleid van het Pentagon om in de Koude Oorlog wereldwijd alle leiders van links systematisch, en via leugens in de media, te demoniseren en hun goede bedoelingen bewust verkeerd voor het voetlicht te brengen. Zestig jaar lang was dit de basis van het beleid om links in te dammen en systematisch met leugens en bedrog kapot te maken. Het demoniseren begon voor het grote publiek met Soekarno en Lumumba, daarna volgde Maarten Luther King, Cuba, Angola, Portugal, Italië, Nicaragua en recentelijk nog Congo, via leugens en uiteindelijk moord op Kabila. Maar de belangrijkste en succesvolste demonisering in de laatste zestig jaar was toch Stalin en dat proces is nog steeds aan de gang. Stalin en zijn politiek wordt tot op de dag van vandaag nog altijd in een verkeerd daglicht gezet. Leugens over de Sovjet Unie, Stalins bedoelingen met het pact dat hij sloot met Hitler in 1939, en de zuiveringen die net voor het begin van de oorlog, in de periode 1937-1938, in het rode leger zijn doorgevoerd, worden tot op de dag van vandaag toe herhaald en herhaald zonder dat er betrouwbaar bronnenonderzoek wordt gedaan. Zijn daden worden als misdaden neergezet. Terwijl de zuivering van 1937 - 1938 was ingezet om het rode leger en de wapenindustrie betrouwbaar te maken voor de onafwendbare strijd tegen de nazi hordes, die onmiskenbaar op de jonge Sovjetstaat afstormden. Deze urgentie om het nazisme te overleven werd door velen in het westen niet begrepen. De zuiveringen die toen essentieel waren, werden door de westerse media steeds maar weer, en systematisch verkeerd uitgelegd en daarom door de westerse burgers niet begrepen. Waarom werden deze zuiveringen niet begrepen? Was de spraakmakende gemeenschap bang voor de waarheid? De waarheid van het gelijk van het socialisme? De waarheid dat Hitler het primair had voorzien op de Sovjet Unie en de communisten; nog meer dan op joden! Dat de Sovjet Unie juist uiteindelijk de vrijheid van Europa en de burgerlijke vrijheden in west en oost Europa heeft gered? Is men bang dat de communisten rond 1935 - 1939 toch gelijk hadden ? Hun strijd voor een betere wereld in Europa succesvol is geweest ? Hun analyses tot de beste van de wereld behoren, en communisten - als het zo door gaat met de wereldcrisis van het kapitaal, de werkloosheid, de oorlogsdreigingen - alsnog met hun marxistische analyses weer gelijk zullen krijgen? Net als in 1929, 1939 en 1945?
Sinds kort weten we de grote lijnen waarlangs onze tegenstanders de Koude Oorlog hebben gespeeld. Niet alleen komen er steeds meer details boven tafel, maar vele pionnen uit het verleden publiceren met veel trots ook hun memoires. Doordat ze vaak dom of kortzichtig zijn, beseffen deze rechtse mensen met hun onthullingen en de impliciete bewijsvoering daarvoor, niet dat hun linkse tegenstanders nog niet allemaal dood, vermoord of stom zijn; en dat hun idealen en hun aanhangers nog overal in de wereld leven. Wij kunnen deze snoeverijen goed gebruiken om een ander en veel beter zicht op de ware geschiedenis van het imperialisme en zijn walgelijke zelfzuchtige streken te krijgen...
II
Communisten analyseren de wereld vanuit een dialectisch materialistische zienswijze. Dat wil zeggen dat je de Koude Oorlog niet kunt begrijpen zonder dat je weet hoe de wereld in elkaar zit. Alleen al de 102.600 miljonairs in Nederland die samen 253 miljard euro bezitten [1], zullen altijd en eeuwig - via de hun geëigende lobbykanalen - de NATO of de VS dwingen hun bezittingen, hun fabrieken of hun afzetgebied veilig te stellen. In het ultieme geval zal de bezittende klasse in Nederland, Europa en de Verenigde Staten altijd leiders van bevrijdingsbewegingen, socialistische landen of communistische partijen uit de wegruimen, hetzij via demonisering hetzij via liquidatie. De rijken in de wereld bezitten met elkaar meer dan alle landen met elkaar bezitten. De Koude Oorlog is dus niet zo zeer een logisch gevolg van de machtsverhoudingen in de wereld maar van de bezitsverhoudingen in handen van private personen. Het aantal miljonairs is wereldwijd 8.3 miljoen. Zij bezitten met elkaar 30.800 miljard dollar. Deskundigen verwachten dat dit in 2009 zal zijn gestegen tot 42.200 miljard dollar (NRC, 9 juni 2005). Die hoeveelheid geld c.q. bezittingen zullen ze niet zomaar afstaan aan een socialistische samenleving in wording. De gewone werkende bevolking die het van zijn loon moet hebben, heeft wel behoefte aan een socialistische samenleving. Zie daar het spanningsveld waarin de permanente (hete) oorlogen en de steeds maar voortdurende koude oorlog geplaatst moeten worden [2].
III
De inwoners van de 10 rijkste landen hebben het ten opzichte van de 250 andere landen in de wereld in principe redelijk, en zullen in meerderheid dus altijd kiezen voor het bestaande systeem, het kapitalisme dus. In het bestaande systeem van parlementaire democratie is het vaak voldoende om slechts 51% van de bevolking tevreden te houden, de overige 49% kunnen heel vaak gewoon barsten. En dat die groep mensen tevreden is, is te vergelijken met dorpelingen die in de middeleeuwen bij een kasteel van een roofridder in de buurt woonden. Die dachten onbewust of bewust: als onze roofridder ten opzichte van andere roofridders maar meer rooft, zullen we maar niet klagen. De meerderheid van de mensen klaagt vaak niet omdat ze niet verder kijkt of zich machteloos voelt. Dit boek laat zien dat het kapitalisme altijd probeert zo veel mensen als noodzakelijk en nodig is met geld, gunsten of diensten te winnen voor hun rooftochten en uitbuiting van andere volkeren en andere arbeiders.
IV
Revoluties zijn uit de tijd zeggen sommigen (VVD). Anderen zeggen revoluties helpen niet (PvdA'ers). Als je telt hoeveel contrarevoluties er (met steun van VVD en PvdA) sinds het vallen van de muur zijn geweest (12 stuks in 12 jaar tijd; dus een per jaar), kun je stellen dat revoluties juist niet uit de tijd zijn, en zeker kunnen slagen [3]. Een omwenteling in de richting van een socialistische maatschappij is dus altijd mogelijk, een maatschappij waar de mens voorop staat en niet de winst.
V
Dit boek is een aanklacht tegen mijn generatiegenoten die het op beslissende momenten lieten afweten en tegen de jongere generaties die zich lieten afschepen met kraaltjes en spiegeltjes en niks van Marx wilden lezen. Dit boek bevat meningen; meningen van een Nederlandse communist. Mensen die daar niet tegen kunnen, kunnen dit boek beter niet kopen of lezen.
VI
Ik geef in dit boek zeer regelmatig af op links en op de middenklasse. Iemand die zich aangevallen voelt als individu moet weten dat dat niet op een persoon gericht is, en de ware schuldigen, de uitvoerders, veel meer uit de hogere klasse en de rechtse partijen komen. Maar het is nu eenmaal zo dat ik in deze analyse, die nu eenmaal over schuld gaat, de vuile streken en de blindheid van mijn linkse broeders vaak zwaarder laat wegen dan de concrete misdaden van de 'echte' uitvoerders van alle ellende waarin de klasse van niet-bezitters zich bevindt.
Rik Min (Bergen NH, 1946)
Enschede, 2005 - 2017
Noten
1. De getallen van 102.600 miljonairs in Nederland, die samen 253 miljard euro bezitten komen uit 2006.
2. De 'Eerste Koude Oorlog' was van 1946 tot 1991; de 'Tweede Koude Oorlog', zoals we die hier definiëren, is de koude oorlog die sinds de val van de muur, de communisten en andere progressieve mensen nog steeds blijft demoniseren, saboteren, verdrijven of vermoorden.
3. De contrarevoluties die hier bedoeld worden, zijn in willekeurige volgorde: Polen (Lech Walesa, 1980), Roemenië (Timisoara), Berlijn (1989), Sovjet Unie (Jeltsin), Tsjecho-Slowakije (Havel), China (Tien An Men plein), Kroatië (tegen 'de Serven'), Bosnië (tegen 'de Serven'). Kosovo (tegen 'de Serven'), Estland, Letland, Litouwen (tegen 'de Russen'), Servië (Kostunica), Irak (tegen Saddam), Libanon (tegen Syrië), Georgië, Oekraïne (Joesjenko tegen Janoekovitsj) en Venezuela (de bijna coup tegen Chavez). Sommigen faalden; de meesten slaagden vooralsnog. De contrarevoluties in Afghanistan (1979), Ethiopië, Panama, Nicaragua (tegen de sandinisten), etc. zijn van een andere orde - gewelddadiger en opener - en derhalve hier buiten gelaten.